Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010

Άιντα και καλή σαιζόν να έχουμε





Όταν δεν έχεις κάτι να γράψεις δεν γράφεις για να δηλώσεις παρών. Είναι βαρετό για όποιον σε διαβάσει και ακόμα πιο βαρετό για τον υποφαινόμενο.

Μπορεί και τώρα να μην έχω κάτι να πω. Τι να πει κανείς για τον επερχόμενο χειμώνα; Τα ίδια Παντελάκη μου τα ίδια Παντελή μου. Ξεκινήσαμε με άλλη μια ΔΕΘ, κάθε χρόνο χειρότερη απο ποτέ, τόσο απο πλευράς εκθετών όσο και απο πλευράς πολιτικής. Πέρσι είχαμε έναν ανύπαρκτο πρωθυπουργό να λέει κουταμάρες, φέτος έχουμε τον Πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς (και όχι τον Πρωθυπουργό γιατί σαν εκπρόσωπος άλλου κράτους μίλησε) να λέει μπαρούφες. 

Βρε μπαρούφα τι είν' αυτά που τσαμπουνάς
ιστορίες αρτσι μπούρτσι και λουλάς

που λέει και το συμπαθητικό τραγουδάκι για τα Τζάμπο. Το 'πατέρας' άλλαξε σε 'μπαρούφας' για ευνοήτους λόγους. Αν θες το αλλάζεις και με το 'μαλάκας' γιατί οι μαλακίες ξεστομίζονται απο μαλάκες. Αν θες το αλλάζεις και σε παπουτσοδέκτη αλλά δεν κάνει ρίμα. Αλήθεια, σπορτεξάκι ήτο το πατούμενο ή κοινό παπούτσι; Χάθηκε ένα τσόκαρο απο τα παλιά τα ξύλινα που έκαναν θόρυβο;

Ξεκίνησαν και απεργίες πάλι οι αυτοκινητιστές, ουρές στα βενζινάδικα, κλασικές σκηνές καθημερινού παραλογισμού. Ότι του γουστάρει ο καθένας, λες και είμαστε σε πόλεμο και πάμε με το δελτίο να λάβουμε καύσιμα, ρούχα, αγγούρια. Τι να περιμένε κανείς θα μου πεις, αφού και η πολιτική με δελτίο δίνεται. Από όλους, μεγάλους και μικρούς. Πριν 15 μέρες εκατό μαλάκες της ΚΝΕ έκλεισαν το δρόμο το πρωί της Κυριακής στη Νίκαια για να διαδηλώσουν. Αναρωτιέμαι, αν μαζεψω 100 ηλίθιους για να διαδηλώσω υπέρ της κάλτσας έξω απο το παντελόνι θα με αφήσουν να κλείσω το δρόμο; Ή να βρώ κάτι πιο πιασάρικο, ας πούμε εναντίον της άδικης θανάτωσης των πουλερικών με μαχαίρι. Έχουν και αυτά δικαιώματα στο θάνατο, ας τα θανατώνουμε με υπερβολική δόση αερίων γέλιου.

Παροξύνθηκα. Λέω μπαρούφες και εγώ. 

Βέβαια δεν προκαλώ και πρόβλημα μεγάλο. Άντε να με χέσει η γυναίκα μου που θέλει να ασχολούμαι περισσότερο με το σώμα μου που ξεχείλωσε παρά με τον διαδικτυακό αυτισμό μου που ξε-ξε-ξεχείλωσε.

Αυτά.

Εις το επανηπείν.

'Ερχόμαστε απο μια σκοτεινή άβυσσο. Καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο. Το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή. Ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η επιστροφή. Ταυτόχρονα το ξεκίνημα κι ο γυρισμός. Κάθε στιγμή πεθαίνουμε. Γι αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της ζωής είναι ο θάνατος. Μα κι ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η προσπάθεια να δημιουργήσουμε, να συνθέσουμε, να κάμουμε την ύλη ζωή. Κάθε στιγμή γεννιούμαστε. Γι΄ αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της εφήμερης ζωής είναι η αθανασία.'