Πέρασαν 36 χρόνια απο την πτώση της Χούντας των Αμερικανοτσολιάδων και το σύνθημα παραμένει: Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία. Η επιτυχία του νέου Συστήματος που δημιούργησε ο θείος Καραμανλής εδράζεται στο πρώτο συνθετικό του άνωθεν συνθήματος. Ψωμί. Δανεικό ψωμί αλλά ψωμί. Ο λαός έφαγε, χόρτασε για 30 χρόνια.
Με γεμάτη την κοιλιά που καιρός για Παιδεία και Ελευθερία. Κουτσή και στρεβλή Παιδεία, συντονισμένη στους καιρούς του κέρδους και όχι στην ουσιαστική γνώση. Παιδεία προπαρασκευασμένη στους τοίχους κάποιας επιτροπής σοφών και μη που αλλάζουν ανάλογα το χρώμα της Διακυβέρνησης. Παιδεία με αλλαγές κάθε φορά που αλλάζει ο Μανωλιός και βάζει το σόβρακο για παντελόνι και το παντελόνι για σωβρακο.
Με γεμάτη την κοιλιά δεν υπάρχει καν χρόνος για Δημοκρατία. Μιντιοκρατία, Δημοκρατία των απειλών, των Τρομοκρατών. Αριστερών και Δεξιών, 'αναρχικών' και αναρχικών. Δημοκρατία της βίας της Εξουσίας και της βίας απέναντι στη βία της. Δημοσιογράφοι δολοφονούνται και 'δολοφονούν' με την πένα τους. Απεργίες και 'απεργίες', γρηγορόσημα, δικαστήρια ενηλίκων κοτσαμπάσηδων.
Κάθε χρόνο τέτοια μέρα γιορτάζουμε τον Γκυζίκη. Στρατιωτικός έφερε τη Χούντα, στρατιωτικός την έδιωξε. Μόνο και μόνο η σημειολογία στο πρόσωπο ενός στρατιωτικού που παρεμβαίνει στη Δημοκρατία αντί να είναι άγρυπνος σκοπός της τα λέει όλα. Δεξιώνεται ο Προεδρος της Δημοκρατίας όλους αυτούς, στρατιωτικούς και μη που με ύφος προστάτη ευχολογεί τα αυτονόητα.
Και αν δεν υπάρχει Γυάρος πια υπάρχει η Τηλεόραση, το Διαδίκτυο, η Εργασία-Δουλεία, η Ανεργία, η Φτώχεια, η Μετανάστευση. Τι διαφορά έχουν όλα αυτά με τη Γυάρο; Το ψωμί, το αναθεματισμένο ψωμί.
Στο βάθος βρίσκεται η Κύπρος. Η Λευκωσία είναι ακόμα χωρισμένη στα δύο... Τιμή σε αυτούς τους λίγους που σκοτώθηκαν ενώ είχαν ήδη πουλήσει άλλοι το τομάρι τους φτηνά σε χάρτες και σε στρογγυλά τραπέζια.
Αθάνατη Ελλάς, τώρα πια δεν Πεινάς. Η Ιστορία όμως επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Τώρα που αρχίζει ξανά η Πείνα θα έρθει το σύνθημα πιο τρανταχτό απο ποτέ...
