Πόσοι αλήθεια έχουν ασχοληθεί με το φαινόμενο Ισραήλ...
Τώρα που πέρασαν κάποιες μέρες απο την αποτρόπαια,τω όντι, επέμβαση των ισραηλινών ειδικών δυνάμεων στο τουρκικό πλοίο της ομάδας Free Gaza, έχουν γραφτεί αράδες και αράδες σχολίων και τοποθετήσεων περί της ισραηλινής πολιτικής στην Παλαιστίνη. Όπως έγραψα και πιο πάνω, η χρήση βίας απο το Ισραήλ απέναντι σε άοπλους πολίτες είναι πράξη βαρβαρότητας. Είναι πράξη σίγουρα κιότικη -ποιητικό- γιατί αυτοί που πυροβολήθηκαν κατευθύνονταν σε έναν τόπο μαστιζόμενο, αποκλεισμένο, τυρρανισμένο, φτωχό και αδικημένο.
ΑΛΛΑ.
Αρνούμαι να σεβαστώ την πολιτική διάσταση που δόθηκε απο Τουρκικής πλευράς. Το σημαντικότερο όλων, αρνούμαι να συμμαχήσω πολιτικά με ομάδες σας τη Χαμάς και τη Χεζμπολάχ παρότι ο σκοπός είναι κοινός: το δίκαιο των Παλαιστινίων για ελευθερία και κρατική υπόσταση. Όπως παλαιότερα η PLO και η Φατάχ, οι καιροσκόποι Παλαιστίνιοι αντιστασιακοί κινούνται ιδεολογικά υπό τη σημαία της αντιδραστικής πραγματικότητας. Τότε ως υποτιθέμενοι κομμουνιστές, τώρα ως ισλαμιστές. Τότε για να προσεταιρισθούν το αντίπαλο δέος ΕΣΣΔ, τώρα για να συσπειρώσουν μια πιο φανατική ιδεοληψία μέσα στον μουσουλμανικό κόσμο με κύριο σύμμαχο το ισλαμικό Ιράν.
Όσο για την Τουρκία, είναι προφανής η σημαντότητα του τουρκισμού που προσπαθεί να οριοθετήσει εδώ και κάμποσα χρόνια η ομάδα του ΥΠΕΞ -τώρα- Νταβούτογλου. Η Τουρκία και ο Νεοοθωμανισμός είναι πλέον αλληλένδετες έννοιες. Η γείτονος χώρα προσπαθεί πολιτικά και οικονομικά να κερδίσει το ρόλο του προστάτη των μουσουλμάνων προωθώντας το τουρκικό πολιτισμικό πρότυπο,ένα μείγμα δυτικού χαλιφάτου και ισλαμικού καπιταλισμού. Δε χρειάζονται έγγραφα για να αποδείξουν οτι το τουρκικό πολιτικό κατεστημένο του Ερντογάν ήταν ψυχή τε και σώματι εντός του τουρκικού πλοίου. Τέσσερα στελέχη του κυβερνώντος κόμματος βρίσκονταν εν πλώ. Εν πάσει περιπτώσει, τι να πει και η Τουρκία για τα ανθρώπινα δικαιώματα... Η Κύπρος είναι πολύ κοντά στο Ισραήλ... Είδε κανείς Τούρκους ακτιβιστές να επιχειρούν απόβαση εναντίον της Τουρκικής κατοχής;
Ακτιβιστές του κώλου αυτοί οι τέσσερις, δεν νομίζετε;
Τα όσα έγραψα δεν αναιρούν τη βαρβαρότητα. Αλλά η σπουδαιότητα της εξυφαινόμενης τουρκικής περιφερειακής ηγεμονικής πολιτικής σε συνεργασία με τα ισλαμικά παλαιστινιακά αντάρτικα και την ανίερη συμμαχία με το Ιράν είναι τεράστια για την ελληνική εξωτερική πολιτική. Τα παιχνίδια με το Ισραήλ είναι στρατηγικά επιζήμια για την Ελλάδα. Και το ζήτημα παραμένει κοντόφθαλμο μιας και η χώρα απο το 1959 και μετά την ανεξαρτησία της Κύπρου θα έπρεπε να αποτελεί τον νούμερο ένα σύμμαχο του Ισραήλ, αλλά η Αριστερά ποτέ δεν άφησε την αντιδραστικότητά της να επιβληθεί υπέρ της πολιτικής. Ο εχθρός για την Αριστερά είναι σημαντικότερος απο τον σύμμαχο, ακόμα και αν αυτός είναι βιαστής.
Όσο για τον βαρβαρισμό του Ισραήλ... Ένας λαός που έχε υποστεί τον εξευτελισμό και τον διωγμό για 3000 χρόνια γίνεται πολύ σκληρός όταν αποκτά την ανεξαρτησία του, πόσο μάλλον όταν γύρω του υπάρχουν 200 εκατομμύρια άνθρωποι που θέλουν να αφανιστεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου