Τρίτη 7 Ιουνίου 2011

Αυτή η άτιμη, μόνιμη κατάθλιψη




Μέχρι και στα άστρα προσέφυγα. Πάτησα στο ρουφιάνο ΄τα άστρα για την κρίση στην Ελλάδα'. Σταχυολογώντας, ακόμα και τα κωλοάστρα δείχνουν οτι το 2021 θα δούμε φως.

Και αναρωτιέμαι: Είμαι 31 χρονών και άνεργος. Θέλω να κάνω παιδιά και δεν έχω να τους δώσω τα εχέγγυα μιας καλής ζωής. Θα φτάσω τα 41 για να δω μια άσπρη μέρα γιατί οι ίδιοι που με έσπρωξαν στον γκρεμό μου ρίχνουν σκοινί για να με σώσουν. Τι πιο ουσιαστικό να γράψω; Ακόμα και οι λέξεις δεν έχουν ψυχή, εμπεριέχουν πια μια μόνιμη κατάθλιψη.

Δεν ξέρω... Δε με αφήνουν να μάθω. Με βλέπουν ως νούμερο ευημερίας ή φτώχειας. Ποτέ δε με είδαν ως πολίτη, ποτέ δε μου προσέφεραν αυτό που ίσως να αξίζω, έστω αυτό που στα χαρτιά κοστίζω.

Μόνιμη κατάθλιψη...

Δεν υπάρχουν σχόλια:


'Ερχόμαστε απο μια σκοτεινή άβυσσο. Καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο. Το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή. Ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η επιστροφή. Ταυτόχρονα το ξεκίνημα κι ο γυρισμός. Κάθε στιγμή πεθαίνουμε. Γι αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της ζωής είναι ο θάνατος. Μα κι ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η προσπάθεια να δημιουργήσουμε, να συνθέσουμε, να κάμουμε την ύλη ζωή. Κάθε στιγμή γεννιούμαστε. Γι΄ αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της εφήμερης ζωής είναι η αθανασία.'