Ναι, είναι ελληνική έκφραση περασμένη στην τουρκική. Η τούρκικη έκφραση γεμίζει πιο πολύ το στόμα βέβαια.
Η συνδικαλιστική ταμπέλα είναι θεμιτή. Η οργάνωση των εργαζομένων προς στήριξή των έναντι της εργοδοσίας και του κράτους που συνεχώς θέτουν εμπόδια στην καλυτέρευση της ζωής μας μισθολογικά και κοινωνικά είναι αναγκαία.
Είναι αδιανόητος όμως ο επαγγελματικός συνδικαλισμός.
Ο πρόεδρος ενός οργανωμένου συνδικάτου έχει το δικαίωμα της πλήρους απασχόλησής του στα 'συνδικαλιστικά' του καθήκοντα.
Ο αντιπρόεδρος έχει δικαίωμα δύο ημερών συνδικαλιστικής άδειας την εβδομάδα.
Όλοι τους εξασκούν αυτά τα δικαιώματα. Ταυτόχρονα,οι εργατοπατέρες μας, στελέχη κομμάτων πάνω απ'όλα 'περνάνε' μέσα απο τα διάφορα πολιτικά 'γκαλά'. Συναναστρέφονται με βουλευτές, πολιτευτές, υψηλόβαθμους κρατικούς παράγοντες με κυρίαρχο στόχο την μελλοντική παρουσία τους στη Βουλή.
Α,Βουλή, Κοινοβούλιο, κοινή βούληση, κοινή θέληση. Του λαού βεβαίως βεβαίως.
Όχι του λαού. Της πολιτικής αφρόκρεμας και των δεκανικιών της, τα ΜΜΕ και τα πολιτικό σύστημα των κοινοβουλευτικών κομμάτων.
Μέσα σε αυτή τη βρώμα όλα επιτρέπονται. Απο την εξαπάτηση των πολιτών που χρηματοδοτούν τα συνδικάτα για να κάθονται τα μεγαλοστελέχη τους μέχρι την επιβολή συνδικατόμπατσων σε περιόδους απεργίας που αποτρέπουν τους διαφωνούντες να εργαστούν. Και μέσα σε όλα αυτά ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ αμείβεται με περισσότερα απο 100 χιλιάρικα το χρόνο, οι BMW και οι Μερσεντές δίνουν και παίρνουν ανάμεσα στις εργατοστελεχάρες και κατά τα υπόλοιπα ο βασικός μισθός είναι 680 ευρώ καθαρά! Δημοκρατία! Αξιοκρατία!
Και βέβαια είναι θεμιτό 100 άνθρωποι να κλείνουν την Πανεπιστημίου για 7 μέρες... Και 20 να είναι, αν το συνδικαλιστικό κίνημα προτάξει την ομπρέλα του, αυτοί οι 20 έχουν περισσότερο δίκιο απο τους χιλιάδες άλλους που επιθυμούν να εργαστούν.
Αη σηχτήρ ρε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου