Ο τελευταίος

Ο Μίκης Θεοδωράκης είναι απο τους ελαχίστους πια Έλληνες καλλιτέχνες που τολμούν να εκφράσουν την άποψή τους για τα κοινά, μαζί με τον Ξανθούλη και τον Τατσόπουλο και μέχρι πρότινος τον αείμνηστο Μάριο Πλωρίτη. Είναι δυστυχώς ο τελευταίος άνθρωπος των τεχνών τέτοιας εμβέλειας που αρθρώνει πολιτικό λόγο, άξιος συνεχιστής του Σεφέρη,του Ρίτσου και δεκάδων άλλων που με άρθρα τους ή εκπομπές συμμετείχαν στην πολιτική ζωή της Ελλάδος.

Που καταντήσαμε... Να μην έχουμε ανθρώπους που συναισθηματικά επηρεάζουν της ζωή μας και κατά τα άλλα να μην έχουν να πουν κάτι,κλεισμένοι στον γυάλινο πύργο τους,απόντες απο την καθημερινότητά μας. Είναι τουλάχιστον λυπηρό οι προεξάρχοντες σχολιαστές της ελληνικής πραγματικότητας να είναι μόνο κατευθυνόμενοι δημοσιογράφοι και τηλεμαϊντανοί. Ανακυκλωτές της ίδιας σαθρότητας που μας έφτασε σε αυτό το τεχνητό χάλι.

Μίλησε ξανά ο Μίκης Θεοδωράκης. Και τόνισε το αυτονόητο, αυτό που και του λόγου μου προσπαθώ να επισημάνω τόσο καιρό: η κρίση είναι τεχνητή. Τα νούμερα της διεθνούς οικονομικοκοινωνικής τρόϊκας, κάτι Γκόλντμαν Σαχς και κάτι Σόρος έπαιξαν με τα άλλα νούμερα - της οικονομικής συμβατότητας με τον καπιταλισμό- για να μεγαλώσουν τα δικά τους νούμερα. Στοιχημάτισαν και στοιχηματίζουν στην καταστροφή μας όπως έκαναν παλιότερα με την Αργεντινή και τη Ρωσία, όπως δεν έκαναν ποτέ με την Τουρκία που σχεδόν κάθε δεκαετία δανείζεται απο το ΔΝΤ. Τυχαίο; Το άρμα των Αμερικανών, το ΔΝΤ, ξέρει καλύτερα... που δανείζει,ποιόν πατά στο λαιμό και ποιόν χαϊδεύει στα μαλλιά.

Το είδε αυτό και ο Μίκης Θεοδωράκης. Μπορεί να έχουν δει άλλα πράγματα άλλοι άνθρωποι της Τέχνης. Ας βγούν να μιλήσουν, ας πουν παπαριά αλλά ας βγούν. Χρειάζονται όλοι αυτοί να εκφέρουν γνώμη. Δεν φτάνουν ούτε ο Μίκης, ούτε ο Λαζόπουλος, ούτε ο Σμαραγδής, ούτε ο Τατσόπουλος, ούτε ο Ξανθούλης....