Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2010

Και 100 πράσσειν άλογα



Αυτά τα καραγκιοζιλίκια της πανήγυρης των 100 ημερών να μην είχαμε...

Κάθε φορά που ακούω τον πρωθυπουργό ένας μικρός πανικός καταλαμβάνει τον υποφαινόμενο. Όπως και οι προηγούμενοι Παπανδρέου απο μέλι πολύ και απο τηγανίτα τίποτα. Και αν οι προγενέστεροί του την ελληνική την κατείχαν καλά, ο συγκεκριμένος με αναστατώνει με την ασυνταξία του. ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ να τον ακούω, δεν μπορώ, ξεχνάω την ανατροφή μου (sic) και τα κουτσά που έμαθα στα σχολικά θρανία. Με κατηγορώ ευθέως πάντως που δεν άλλαξα σταθμό ο μαζόχας.

Σε καμία ερώτηση δεν απάντησε ευθέως ο πρωθυπουργός. Σε καμία απολύτως. Τι τον ρώτησαν για τους υπουργούς που μαλλιοτραβιούνται, τι τον ρώτησαν για τα έκτακτα μέτρα φορολογίας, η απάντηση ήταν πάντα αλλού. Η αποθέωση δε της ασημαντότητας της νεοελληνικής τάξης πραγμάτων που προσπαθεί να περάσει το 'ιατρικό τημ' του ΓΑΠ εμφανίζεται στη φράση 'λεφτά υπήρχαν'! Αλλά τώρα δεν υπάρχουν. Άραγε ο φοβερός Καλλικράτης-Καποδίστριας 2 πως θα εκτελεστεί όταν η ΚΕΔΚΕ υπολογίζει σε 4 δίς την προίκα για την εφαρμογή του; Πώς θα δοθούν αυξήσεις πάνω απο τον πληθωρισμό που έφτασε το 2,6% το Δεκέμβρη; Θα φορολογήσει εκ νέου; Ποιούς, εμάς τους μισθωτούς; Τινί τρόπω;

Έλεος κύριε πρωθυπουργέ. Απο κωλοτούμπα σε κωλοτούμπα... Κατ'αρχήν μάθετε ελληνικά, απλά και λίγα για να μη γελάμε στο δρόμο ενόσω οδηγούμε και πληρώσουμε γαμησιάτικα στον φαναρτζή. Κατά δεύτερον διοικήστε επιτέλους. Κατά τρίτον αφήστε τις αλήθειες και τα ψέμματα και προχωρήστε σε πράξεις για να κρίνουμε ΕΜΕΙΣ.

This is Vrouves.

ΥΓ. Δεν άκουσα το τέλος της Συνέντευξης. Εύχομαι να μίλησε για τους κολασμένους της Αϊτής και την προσφορά της Ελληνικής Δημοκρατίας σε αυτούς σε τρόφιμα και ιατροφαρμακευτικό υλικό. Εκτός και αν ενδιαφέρεται μόνο για τα μαρούλια Δανίας. Να του θυμίσω οτι η Αϊτή ήταν η πρώτη χώρα που αναγνώρισε την Ελλάδα ως ανεξάρτητο κράτος το 1822...

Δεν υπάρχουν σχόλια:


'Ερχόμαστε απο μια σκοτεινή άβυσσο. Καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο. Το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή. Ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η επιστροφή. Ταυτόχρονα το ξεκίνημα κι ο γυρισμός. Κάθε στιγμή πεθαίνουμε. Γι αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της ζωής είναι ο θάνατος. Μα κι ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η προσπάθεια να δημιουργήσουμε, να συνθέσουμε, να κάμουμε την ύλη ζωή. Κάθε στιγμή γεννιούμαστε. Γι΄ αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της εφήμερης ζωής είναι η αθανασία.'