Ξαναχτύπησε...

... ο επίτιμος. Χρονιάρες μέρες που λέει και η μάνα μου.

Η πραγματικότητα είναι μία: όταν το σύστημα κλυδωνίζεται, οι γκουρού του συστήματος άγονται και φέρονται εντός του του πολιτικού δυϊσμού που προσφέρει το σύστημα. Είτε το σύστημα βρίσκεται στην Ελλάδα είτε στη Γαλλία.

Ελάλησε λοιπόν ο Μητσοτάκης και πρότεινε τους λοιπούς γκουρού. Γιώργο για πρωθυπουργάρα, Σημίτη για αντι-Πάγκαλο, Αλέκο Παπαδόπουλο για υπουργό Οικονομικών και Παπακωνσταντίνου για Οικονομίας. Ασφαλώς με τη συμμετοχή της ΝΔ σε μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας που θα αντιμετωπίσει το οικονομικό μας πρόβλημα. Αναρωτιέμαι, όλοι δαύτοι δεν είναι η ακολουθία που έφερε τη χώρα σε αυτό το αδιέξοδο; Ή μήπως ο ΓΑΠ δεν είναι το 'παιδί που δεν μπορεί να κυβερνήσει'; Πως συνοψίζει ο επίτιμος την ανάγκη για μια τέτοια συγκυβέρνηση όταν η ίδια παρέα μαζί με τη δική του μας προσφέρουν τέτοια σκατοσύνη τα τελευταία 36 μεταπολιτευτικά χρόνια;

Πίσω όμως έχει η αχλάδα την ουρά. Η άρνηση τόσο των μεν όσο και των δε για μια τέτοια κοινή προσπάθεια είναι ο δρόμος για την επικυριαρχία της οικογένειάς του στο σύστημα. Προκαλεί με λίγα λόγια την ομάδα εκείνη που δυνητικά θα μπορούσε εν αρχή να αποτελέσει τη γέφυρα ανάμεσα στα κόμματα της διαρχίας που σε λίγο καιρό δε θα μπορούν να κυβερνήσουν αυτοδύναμα. Τον 'Τρίτο Πόλο' που με ηγέτη την κόρη του θα αναλάβει να συμψηφίσει τις κοινές ιδέες ΠΑΣΟΚ-ΝΔ σε ένα κόμμα συνεργασίας. Κάτι σαν την Δράση του Μάνου. Μόνο που εδώ το όνομα 'Μητσοτάκης' είναι βαρύ...

Ανέκαθεν, όταν τα συστήματα βρίσκονταν προ της κατάρρευσης, άσπονδοι εχθροί προχωρούσαν σε συνεννοήσεις για να αποφύγουν την απώλεια της κουτάλας. Τελευταία φορά κάτι τέτοιο δρομολογήθηκε απο τον θείο Καραμανλή και τον γέρο Παπανδρέου. Ήταν τότε που δημιουργήθηκε η Ένωση Κέντρου με τις ευλογίες του βασιλέως για να ανακοπεί η επέλαση της ΕΔΑ. Και πέτυχε. Σήμερα οι εθνοσωτήρες φοβούνται την επέλαση της ασημαντότητας. Την εμφάνιση νέων Δεκεμβριανών που θα ενισχύσουν της αντίδραση των πολιτών στη σαπίλα που έχει φτάσει πια στο ήδη ακρωτηριασμένο άκρο του διπολισμού. Η διαφορά με τη δεκαετία του '50 είναι οτι δεν υπάρχει εχθρός με τη μορφή κόμματος αλλά με τη μορφή οργής που δεν χαλιναγωγείται ούτε απο κομματικούς μηχανισμούς ούτε απο το παρακράτος.

Αυτή η μορφή είναι που τρομάζει τον επίτιμο. Και ως γκουρού το είδε νωρίτερα απο τους υπόλοιπους. Ίσως να είδε και τη μορφή του στο πρόσωπο ενός λαοπρόβλητου επιχειρηματία. Του δικού μας Μπερλουσκόνι...

Είδωμεν...