Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2010

Στα μπλόκα τα κομματικά



Το αγροτικό ζήτημα στην Ελλάδα κάθε χειμώνα τα τελευταία χρόνια,τουλάχιστον απο τότε που η Ευρώπη είναι μέρος της Ελλάδας (κι όχι τ'αντίθετο), βρίσκεται στις οθόνες μας σχεδόν πάντα με την ίδια απόχρωση. Οι κατά τόπους συνδικαλιστικές ομάδες των αγροτών βρίσκονται στους δρόμους των εθνικών οδών ή στις παρυφές των λιμανιών για να διαδηλώσουν την ίδια ιστορία: την παραίτηση της εκάστοτε κυβερνήσεως απο τα προβλήματά τους και την απαίτησή τους για χρήματα υπέρ των πενιχρών εισοδημάτων τους.

Το αποτέλεσμα για όλους είναι η κλισέ πια διακοπή της 'ομαλούς' κυκλοφορίας στα εθνικά δίκτυα και η παραμονή τους σε αυτά νυχθημερόν παρουσία μπύρας, κρασιού και σουβλιστών- ντελίβερι εσχάτως. Όταν οι καταληψίες ερωτώνται τους λόγους για τους οποίους προβαίνουν σε τέτοιου είδους ενέργειες, επίσης, ακούγονται τα κλισέ περί αγώνων με κοινωνική ευθύνη απο τον οποίο 'όλοι οι Έλληνες θα επωφεληθούν'. Και δεν είναι οι μόνοι. Όλες οι καταλήψεις δρόμων γίνονται απο διάφορες ομάδες που σκοπό έχουν την καλυτέρευση της ζωής μας. Το ίδιο αγορεύουν οδηγοί ταξί, φορτηγών, απολυμένοι της Σκατέξ, μαθητές και φοιτητές κ.ο.κ.

Απο την άλλη έχουμε το γνωστό ελληνικό κράτος. Το λάφυρο των εκάστοτε κομμάτων που κυβερνούν και που γεμίζει κομματικούς στρατιώτες και λοχαγούς που 'ρυθμίζουν' (χιούμορ) τρόπω τινά τη ζωή αυτών που υπηρετούν, του λαού. Βεβαίως βεβαίως όλοι αυτοί οι λοχαγοί και οι παρατρεχάμενοι ελάχιστες φορές βρίσκονται μπροστά απο την κοινωνία. Τρέχουν καταϊδρωμένοι να πασαλείψουν όλα τα κακώς κείμενα με τα αποφάγια πολιτικών λύσεων άλλων κοινωνιών της Ευρώπης που διαστρεβλώνουν τα παπαγαλάκια τους στα ΜΜΕ για να χωρέσουν στο ελληνικό παράλογο. Άλλες φορές αποζητούν την καταστολή τέτοιων κινητοποιήσεων, όχι γιατί το κοινό συμφέρον μπαίνει μπροστά αλλά γιατί ο κυβερνητικός καθρέφτης λειτουργεί εγωιστικά ως είδωλο και εικόνα στους υποστηρικτές των, κάτι σαν οπαδική ποδοσφαιρική μπαρούφα. Ποιός δε θυμάται τα σκασμένα λάστιχα των αγροτών το 96, το ξύλο σε συνταξιούχους αργότερα, τα δακρυγόνα στους οικοδόμους;

Και ερχόμαστε στο σήμερα. Οι αγρότες κάθε φορά αποζητούν τα αυτονόητα. Ως ειδική κοινωνική ομάδα με σημαντικότατες ευθύνες στην παραγωγική διαδικασία της οικονομίας και ως ιδιάζουσα ως προς το επάγγελμα που ακολουθούν, οι αγρότες ζητούν χρήματα. Καλώς κάνουν. Η Ευρώπη απο τη στιγμή που μπήκε στη ζωή μας τους έδωσε ένα σημαντικότατο μέρος των εισοδημάτων τους. Κάποια απο αυτά επενδύθηκαν σωστά. Κάποια άλλα έγιναν διαμερίσματα στη Λάρισα και τα Τρίκαλα, BMW στη Βέροια και το Αγρίνιο και πανσιόν στη Ζαχάρω και την Καλαμάτα. Πολλά επίσης φαγώθηκαν απο τους τοπικούς κομματάρχες απο τους έρμους συνεταιρισμούς που υποτίθεται οτι προσπάθησαν να μειώσουν το κόστος και την ποικιλία στα μέσα παραγωγής. Θα ήταν αδύνατον άλλωστε άνθρωποι που διαχειρίζονται τέτοια ποσά να μην έχουν αλωθεί απο το κομματικό σύστημα. Οι ελάχιστοι που πέτυχαν συνήθως γίνονται αντικείμενο θαυμασμού απο τα ΜΜΕ αντί να αποτελούν αυτονόητη πραγματικότητα.

Εν κατακλείδι έχουμε αγρότες που έμαθαν οτι κλείνοντας τον δρόμο θα πάρουν χρήματα. Και ως έμαθαν έτσι πράττουν αφού το κωλοκράτος δεν μπορεί για μια φορά να αντεπεξέλθει στις ανάγκες της μοναδικής παραγωγικής κοινωνικής ομάδας. Ως έμαθαν θα λάβουν και το εξτραδάκι τους γιατί το τρακτέρ στην εθνική οδό προκαλεί μεγαλύτερο φόβο απο τον φουκαρά των 700 ευρώ ή τον συνταξιούχο των 500 ευρώ που και αυτοί θα ήθελαν το έξτρα τους. Δεν αρκεί να είσαι μια απλή κοινωνική ομάδα αλλά να είσαι μια κομματοποιημένη κοινωνική ομάδα.

Όλες οι κοινωνικές ομάδες έχουν ανάγκες. Κάποιες έχουν πιο δίκαιες ανάγκες. Στην τελική, οι αγρότες και οι φορτηγατζήδες να επιζούν, όλοι άλλοι να πάνε να πνιγούν.

ΥΓ. Το φοβερότερο όλων είναι τα διαφορετικά μπλοκ των αγροτών. Τα πράσινα, τα γαλάζια και τα κόκκινα... Φοβερό πλην καθημερινό...

Δεν υπάρχουν σχόλια:


'Ερχόμαστε απο μια σκοτεινή άβυσσο. Καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο. Το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή. Ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η επιστροφή. Ταυτόχρονα το ξεκίνημα κι ο γυρισμός. Κάθε στιγμή πεθαίνουμε. Γι αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της ζωής είναι ο θάνατος. Μα κι ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η προσπάθεια να δημιουργήσουμε, να συνθέσουμε, να κάμουμε την ύλη ζωή. Κάθε στιγμή γεννιούμαστε. Γι΄ αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της εφήμερης ζωής είναι η αθανασία.'