Στα δελτία ειδήσεων των ελληνικών καναλιών έχουν εισαχθεί εδώ και πέντε-έξι μήνες διάφορες λέξεις που λίγα πράγματα σημαίνουν για τους πολίτες, κυρίως σε ότι αφορά την ελληνική οικονομία. Το σημαντικότερο όλων είναι όμως η καθημερινή γεύση που παίρνουμε ταξιδεύοντας ανά την Ελλάδα: πέρα απο το ψυχολογικό μούδιασμα των Ελλήνων για την οικονομία και την κοινωνία τους, είναι εμφανή τα σημάδια παρακμής. Ρημάζουν οι εγκαταστάσεις των ολυμπιακών ακινήτων, επαρχιακοί δρόμοι βρίσκονται σε κατάσταση τριτοκοσμική, το περιβάλλον συνεχώς καταστρέφεται, τα έργα που θα άλλαζαν την Ελλάδα αργούν. Συνεχώς βλέπουμε ακαλλιέργητα χωράφια, σαπισμένα κτήρια παλιών βιομηχανιών, υπερμέγεθες παρεμπόριο και στρατιές φουκαράδων μεταναστών που επιδίδονται σε αυτό...
Η διεθνής οικονομική κρίση έχει φτάσει και στην Ελλάδα. Όλοι αυτοί που διατυμπάνιζαν την ισορροπία της ελληνικής οικονομίας, τάχα μου γιατί η βιομηχανική μας παραγωγή είναι μικρή, έπεσαν έξω. Οι υπηρεσίες, ο πυλώνας της ελληνικής οικονομίας, δέχθηκαν τεράστια πλήγματα στους κύριους τομείς-τουρισμό και ναυτιλία. Οι κατασκευές έχουν πέσει στα 2/3 με τάση μείωσης και οι παραγωγικές ομάδες της αγροτιάς και της βιομηχανίας εμφανίζουν πτώσεις ανάλογες της διετίας 1991-1993. Τι συνέβει τελικά και πατώσαμε; Είναι πάναπλο. Διαρθρωτικά έχουμε κενά, τόσο στην αγορά εργασίας που παραμένει λάφυρο των συνδικαλιστών όσο και στις επενδύσεις που δεν προσφέρουν ταχύτητα επέκτασης και φοροαπαλλαγές. Το χειρότερο, δεν υπήρχε ποτέ σαφής στόχευση την εποχή των παχιών αγελάδων: καινοτομία και εκπαίδευση. Το κράτος κατασπατάλησε τα χρήματα της Ευρώπης. Το ευρώ ως ενιαίο νόμισμα δεν βοήθησε τη χώρα μιας και έκανε ακριβότερο τον τουρισμό σε μια περιοχή που οι ανταγωνιστές της Ελλάδας συνέχιζαν να διολισθαίνουν το δικό τους νόμισμα προς όφελος τους. Η απώλεια της νομισματικής πολιτικής έστειλε παράλληλα πολλές βιομηχανικές μονάδες σε φτηνότερες αγορές που, σημειωτέον, επέκτειναν την ανταγωνιστικότητά τους με φοροελαφρύνσεις.
Δεν είναι όμως μόνο το ελληνικό πρόβλημα κόλαφος για την Ευρώπη. Η Ισπανία κινείται με 22% ανεργία και δημοσιονομικό έλλειμμα κοντά στο 12%. Η Πορτογαλία έφτασε το έλλειμμά της σχεδόν στο 10%. Η Ιταλία με το μεγαλύτερο δημόσιο χρέος στην ΕΕ είναι πάνω απο το 10% και κοντά στο 15% ανεργία. Αντίθετα, η Δανία όντας εκτός ευρωζώνης διατήρησε πλεονασματικούς προϋπολογισμούς με άξονα τη νομισματική της πολιτική και τη συγκράτηση των εξόδων της...
Η πραγματικότητα δείχνει το πρόβλημα. Ο Νότος λόγω της ιδιάζουσας πολιτιστικής του πορείας και της γειτνίασής του με 'φτηνότερες' οικονομίες έχασε απο τι σφιχτές οικονομικές ντιρεκτίβες της ΕΕ. Σε συνδυασμό με το σκληρό ευρώ οι χώρες του νότου απώλεσαν την ικανότητα να προσφέρουν φτηνά προϊόντα σε αγορές όπως η Μεσόγειος, η Β.Αφρική και η Μέση Ανατολή που για δεκαετίες στόχευαν. Η Γερμανία και η Γαλλία πολιτικά συμπεριφέρθηκαν 'εχθρικά' στα ελλείμματά τους που κατά το δοκούν εκτελούσαν και ταυτόχρονα έριξαν το κόστος εργασίας μη υπακούοντας στις υποδείξεις της Κομισιόν για τις ετήσιες αυξήσεις.
Η επίθεση στα δημοσιονομικά μας είναι και αποτέλεσμα ανταγωνισμού στο ευρώ. Δεν είναι τυχαίο που οι Αγγλοσάξωνες μέσω των ΜΜΕ τους επιχειρούν την αποσάθρωση του ελληνικού δανεισμού. Πιθανή έξοδος της Ελλάδας απο την ΟΝΕ θα προκαλέσει την κατάρρευση του ευρώ.
Ίσως αυτό που πρέπει να κάνει η ΕΚΤ είναι επιτέλους να βρεί λύσεις για τον Νότο... Ίσως μέσω του φτηνότερου ευρώ, ίσως και του ευρώ του Νότου... Θα προτιμούσα ένα southern euro...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου