100 πράσινες μέρες

Σχεδόν η μισή Ελλάδα βοήθησε τον τότε αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Παπανδρέου να γίνει πρωθυπουργός την 6η Οκτώβρη του 2009. Αποκλειστική σχεδόν προϋπόθεση αυτού του μισού πληθυσμού ήταν η πτώση της κακής κυβέρνησης Καραμανλή που μέσα σε 5 χρόνια και μισό κατάφερε να 'προδώσει' την υπόλοιπη  Ελλάδα. Μέσα απο τις στρατιές των δικών τους παιδιών, σε οικογενειακή συσκευασία stage, ο τέως πρωθυπουργός όντως βοήθησε κάποιους απο αυτούς που με τη σειρά τους τον βοήθησαν να αλώσει την εξουσία, αλλά για άλλη μια φορά ένα μεγάλο κομμάτι των ιθαγενών παρέμεινε μακρυά απο μια καλύτερη ζωή που ευαγγελίζονταν οι 'παρθένοι' της ΝΔ.

Έτσι λοιπόν ο κατά τα λοιπά ακαταλληλότερος- βάσει των σφυγμών των καναλιών μαζικής αποβλάκωσης και προπαγάνδας- Γιώργος ο 3ος κατάφερε να κάνει πραγματικότητα το όνειρο της μαμάς Μαργαρίτας και των άσπονδων φίλων του εντός κινήματος να αναλάβει εκ νέου μαζί τους τη διακυβέρνηση της χώρας. Ήταν τόσο μεγάλη η οργή των ιθαγενών που του έδωσαν μια νίκη 10 σχεδόν μονάδων δείχνοντάς του οτι τον πιστεύουν τόσο πολύ όσο δεν πίστευαν τον κακό Καραμανλή που αποσκάτωσε τα σκατά που επέπλεαν στα του οίκου μας. Σχεδόν σα σουρεάλ πραγματικότητα ο Κουρασμένος ο Β' είχε βαλθεί να αποδείξει οτι είμαστε χαμένοι απο χέρι και θα πρέπει η λιτότις και η καταστροφή στα οικονομικά του κράτους να αντιμετωπιστεί με βούρδουλα... Δεν τον πίστεψαν και πολλοί. Έτσι, απο Ψωροκώσταινα γίναμε Ψωρογιώργαινα.

Αποτέλεσμα: το παραμυθάκι της νέας νέας νέας νέας παλαιάς διακυβέρνησης του όλου ΠΑΣΟΚ πέρασε σα σίφουνας να ισοπεδώσει το έτερο παραμυθάκι της νέας νέας νέας νέας νέας παλαιάς διακυβέρνησης  της ΝΔ. 'Λεφτά υπάρχουν αρκεί να τα διεκδικήσουμε' αναφωνούσε επί σχεδόν ένα εξάμηνο ο νέος πρωθυπουργός. Ήταν ντροπή που τα νοσοκομεία δεν έχουν προσωπικό, έλεγε. 'Που πήγαν τα λεφτά;' μονολογούσε, συσκεπτόμενος με τον εαυτό του τάχα μου χαμηλοφώνως για να τον ακούσει ο κοινός ελληνικός νους που ξέρει- βέβαια, ουουουου- οτι λεφτά υπάρχουν και τα φάγανε, τα χάσανε, τα έφαγε ο σκύλος.

Η σκληρή πραγματικότητα της 7ης Οκτωβρίου ήταν η ίδια με αυτήν της 6ης, της 5ης και λοιπών ημερών του Οκτώβρη, του Σεπτέμβρη και πάει λέγοντας. Πρώτη κίνηση η αποπομπή του επιθέτου 'εθνικός' ή 'εθνική' απο τα υπουργεία, η δημιουργία υπουργείου Περιβάλλοντος (ακόμα αναρωτιέμαι γιατί δεν έχουμε Υπουργείο Αθλητισμού αφού ταπαιρνοκρανιαζόμαστε με το τόπι ή Υπουργείο Σελέμπριτι αφού αναλωνόμαστε σε τέτοια σοβαρά θέματα που θίγουν το σύγχρονο τρόπο ζωής μας- οϊμέ) και το στιβαρό περπάτημα του υπουργικού συμβουλίου απο το προεδρικό μέγαρο στη Βουλή. Κι ύστερα κι ύστερα είχαμε ταξίδια ανα την υφήλιο του νέου πρωθυπουργού για να λυθούν τα θέματα της ανθρωπότητας, παράδειγμα της δανέζικης εσάνς του Παπανδρέου-ΤΡΙΧΕΣ- , την κωλοτούμπα με τα ληστρικά τέλη κυκλοφορίας χωρίς την απόσυρση (πιτόγυρο χωρίς τζατζίκι ένα πράμα) και ασφαλώς τα ΝΕΑ μέτρα. Παλιότερα είχαμε νέα μέτρα, αργότερα Νέα μέτρα, μετά ΝΕα μέτρα, ύστερα νΕα μέτρα, άλλοτε νέΑ μέτρα.

Είδαν κι απόειδαν οι καψεροί υπουργάρες και ο πρωθυπουργούς και αντιλήφθηκαν οτι λεφτά δεν υπάρχουν. Σήμερα,ο υπουργός Εργασίας Λοβέρδος έπιασε τον λαϊκό παλμό τονίζοντας κατά λέξη οτι στα ταμεία δεν υπάρχει σάλιο. Γενικώς δεν υπάρχει σάλιο. Με τόσους μπάφους που ρούφηξαν οι μεν και οι δε κατά την τελευταία 35ετία σιγά μην υπήρχε έστω και η παραμικρή δεκάρα να αγοράσουν ένα γλυκό να ξενερώσουν μπας και αποκτήσουν σάλιο ξανά. Πόσο θα κοστίσει το γλυκό της ξενέρας; Έρχονται νέοι φόροι που και πάλι θα πληρώσουν οι μισθωτοί και συνταξιούχοι. Πάνω τα ποτά και τα τσιγάρα που μαστούρωναν τους λαουτζίκους για να αποφύγουν την πραγματικότητα. Επανέρχονται οι φόροι για τις γονικές παροχές,αυξάνουν τα διόδια που κατά 80% είναι φόροι υπέρ του κράτους, αυξάνουν τα όρια ηλικίας, μειώνονται οι συντάξεις και αναμένουμε νέες αυξήσεις στα καύσιμα και στον ΦΠΑ. Ταυτόχρονα άρχισαν οι προσλήψεις απο το παράθυρο (βλέπε υπουργείο Πολιτισμού)...

Τάδε έφη Παπανδρέου και 100 πρώτες μέρες. Ως πολίτης αυτής της έρμης πολιτείας, ειλικρινά εύχομαι να πράξει τα δεόντα στις υπόλοιπες μέρες της κυβέρνησής του για το καλό μου και το καλό όλων μας. Αλλά φως στο τούνελ δε φαίνεται. Αυτή η διακυβέρνηση είναι το ίδιο ανεπαρκής με τις προηγούμενες. Ποτέ μα ποτέ οι κύριοι δεν είδαν ως Υπηρεσία, ύψιστη και ακέραιη, τη φροντίδα του κράτους και εν προκειμένω των πολιτών της παρά μόνο ως ευκαιρία να αποδείξουν οτι η φτώχεια στο μυαλό τους είναι μικρότερη απο τη φτώχεια των άλλων.

Έρχονται νέες πράσινες μέρες σύντροφοι και συνάδελφοι. Πότε θα έρθουν οι μέρες που θα περπατούμε ανάμεσα στα συντρίμμια ως άλλες Ελληνίδες Μεσολογγίτισες του Delacroix αναρωτιέμαι...