Εν αρχή θα ήθελα να 'απολογηθώ' για την πολιτική μου θεώρηση. Δεν είμαι δεξιός. Δεν είμαι ούτε αριστερός. Δεν ξέρω διάολε αν είμαι κεντρώος αλλά σίγουρα δεν είμαι ακραίος πολιτικά. Θαρρώ πως η ιδεολογία, ως πολιτική ακολουθία, δημιουργεί τέτοιες άμυνες στον ιδεολόγο που κάποιες φορές παρότι καταρρέουν κομμάτια αυτής, βρίσκει τρόπους να δικαιολογεί και τα αδικαιολόγητα. Δεν θα έβαζα το χέρι μου στη φωτιά οτι ανήκω στην ομάδα των ανθρώπων που έχουν καταφέρει να μη δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα αλλά σίγουρα δε με ενδιαφέρει να ρίξω τα μούτρα μου και να παραδεχθώ οτι έσφαλα.
Η κρίση πάνω σε ιδεολογίες και απόψεις δεν κοστίζει, τουλάχιστον σε χρήμα. Επίσης, δεν κοστίζει η κόντρα κριτική στην κρίση αν ανήκεις στην κατηγορία που ανέφερα άνωθεν, τους ανιδεολόγητους με τη λογική του δόγματος.
Το γεγονός λοιπόν οτι η σύντροφός μου ανήκει στον ιδεολογικό χώρο των λεγόμενων αντιεξουσιαστών μου έχει δώσει πολλές φορές ερεθίσματα ανάλυσης της λειτουργίας του στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Ως φοιτητής είχα άλλωστε και τον χρόνο να μάθω πολλά για τον Μαρξισμό και είναι γεγονός οτι υπο το πρίσμα της Ιστορίας περισσότερο απομακρύνθηκα απο αυτόν παρά πριν τον γνωρίσω. Ανάμεσα σε αυτά τα κείμενα έτυχε να γνωρίσω και τους Κροπότκιν και Προυντόν που παρόλα τα αναπάντητα ερωτήματα που μου δημιούργησαν περί νόμου θεώρησα και θεωρώ αξιόλογους, κυρίως για τη βαθιά ελευθερία που διακυρήσσουν. Αντίθετα με τον Μαρξισμό που θεωρεί οτι η ελευθερία πρέπει να καταστρατηγηθεί στο όνομα της δικτατορίας του προλεταριάτου για να επιτευχθεί μέσω του σοσιαλισμού ο κομμουνισμός, οι αναρχικοί εκείνης της εποχής αντιμετώπιζαν την κατάληψη της εξουσίας με απευθείας κατάργησή της, άρα και την ανυπαρξία ανάγκης προστασίας της με δικτατορικούς θεσμούς.
Βέβαια, στα χρόνια που πέρασαν και σε επαλήθευση των θεωριών τόσο των μαρξιστών όσο και των αναρχικών, φάνηκε οτι η επικράτηση των κινημάτων τους θα έπρεπε να προέλθει κυρίως μέσω της κοινής συνείδησης. Τι είναι όμως κοινή συνείδηση και κατά πόσο μπορεί αυτή να γίνει βίωμα; Η ιστορία δείχνει οτι η βία ήταν πάντα ο μοχλός αλλαγής καταστάσεων και η συνείδηση μπορεί να λαξευθεί με τέτοιο τρόπο ώστε η βία να έχει πάντα μια ξεχωριστή θέση σε αυτήν. Οπότε η λογική μου με οδηγεί στο συμπέρασμα πως κοινή συνείδηση δεν θα μπορέσει να υπάρξει ποτέ όταν κάποιοι θα είναι νικητές και κάποιοι ηττημένοι, όπως ο καθένας μας ξεχωριστά κατέχει ένα μοναδικό αποτύπωμα.
Η ατομικότητα και η κοινωνικότητα μαζί κατά τους αναρχικούς λογίους όμως ειναι ίσως η μοναδική επιτυχημένη σύζευξη των δύο αυτών εννοιών. Γιατί μπορεί στη νίκη και την ήττα να έχεις εκ του αποτελέσματος δύο τουλάχιστον στρατόπεδα, στην ατομικότητα και τη συλλογικότητα των ανθρώπων μπορείς να έχεις ένα στρατόπεδο. Να το κάνω ψιλά, όταν οι άνθρωποι, ως πολίτες κατά την αρχαιοελληνική έννοια, μπορούν να συνεννοηθούν σε ζητήματα που αφορούν την καθημερινότητά τους μπορούν, νικητές και ηττημένοι να μεγαλουργήσουν. Αυτή είναι και εκκίνηση για τις ομάδες ενεργών πολιτών που έχουν κοινούς στόχους π.χ. το περιβάλλον. Μπορείς μέσα σε μία ομάδα κατοίκων μιας περιοχής που έχουν ανάγκη εικαστικών χώρων να βρείς διαφορετικούς ανθρώπους, αριστερούς, δεξιούς, μαύρους και λευκούς να αναμορφώνουν ένα δημόσιο κτήριο και μέσα σε αυτό να προσφέρουν πολιτισμό.
Αυτή είναι η μεγάλη προσφορά του αντιεξουσιαστικού κινήματος. Η συλλογικότητα στη σύγχρονη κοινωνία είναι αποτέλεσμα της διανόησής των θεωρητκών του αναρχισμού, έτσι όπως λειτούργησε στις μικρές κοινότητες κατά την τουρκοκρατία. Είναι αξιοθαύμαστη μάλιστα η κοινή αφετηρία τους. Απομονωμένες κοινότητες απο την κεντρική εξουσία, στην ουσία 'άναρχες' κατάφεραν μέσω της συλλογικότητας να καλυτερεύσουν τη ζωή τους με θαυμαστά αποτελέσματα.
Ήδη στη Βόρεια Ευρώπη οι ομάδες πολιτών πράττουν 'άναρχα' στις ευνομούμενες κοινωνίες. Σιγά σιγά εξαπλώνεται και στην Ελλάδα αυτή η ανάγκη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου