Πολιτική και Πλουτοκρατία

Ίσως οι δύο έννοιες θα έπρεπε να αποτελούν μία. Πλουτική; Μπορεί... Απ'ότι φαίνεται,στην Ελλάδα πάνε χέρι-χέρι πολιτική και πλουτοκρατία.

Και αν για τη ΝΔ το γνωρίζαμε χρόνια κατά τα λεγόμενα των Αριστερών, για το ΠΑΣΟΚ το μάθαμε τελευταία-εμείς οι ιθαγενείς, οι πολίτες το γνωρίζουν απο το 1981. Γιατί δε γίνεται ο αείμνηστος Ανδρέας να μιλούσε για ΝΑΤΟ, ΕΟΚ και λοιπά συνδικάτα, πρίν αναλάβει ως πρωθυπουργός το τιμόνι της χώρας και κατόπιν να γεμίζει τις τσέπες της νέας πλουτοκρατίας που το 'πράσινο' κόμμα του γιού του εγκαθίδρυσε με χρήματα των συνδικάτων... Ακόμη χειρότερα, ο Σημίτης, ένας τίμιος κατά τα άλλα τεχνοκράτης βάλθηκε να αποδείξει οτι αυτή η πράσινη πλουτοκρατία μπορεί να επιζήσει ως χαμαιλέων στα χρόνια του ανιψιού Κώστα. Τόσο γερές βάσεις δημιούργησε στο σύστημα. Για τα 'περιφερειακά' κόμματα,αριστερά ή δεξιά ο νοών νοείται. Συμμετοχή στο σύστημα σημαίνει και αποδοχή του, είτε λαμβάνοντας βουλευτικές αποζημιώσεις και τα περαιτέρω - ασυλία ας πούμε- είτε λαμβάνοντας χρήμα απο τη φορολογία για την 'δημοκρατική λειτουργία τους, μακριά απο εισφορές κακόβουλων', που στοιχηματίζω οτι λαμβάνονται. Το χειρότερο δε είναι οτι όλοι αυτοί πυκνά συχνά τροφοδοτούν με στελέχη τα κόμματα εξουσίας. Φίδια με χίλια κεφάλια δηλαδή...

Απο τη Μάγιο μέχρι τη Ζήμενς και απο τα δημόσια έργα μέχρι το βόλεμα των δικών τους παιδιών, το πολιτικό σύστημα βρωμάει και ζέχνει. Στην αυγή του 2010, το 1981 και η παλινόρθωση της δημοκρατίας που ευαγγελίζονταν οι πράσινοι δεν είναι καθόλου μακριά. Είναι τόσο κοντά που ούτε καν η έγχρωμη LCD τηλεόραση με τα δελτία ειδήσεων που παπαγαλίζουν τις ίδιες κρατικές απάτες με αυτές της ασπρόμαυρης χοντροκομμένης τηλεόρασης δεν διαφέρουν. Και αν το 1981 έδωσε στον κόσμο την ελπίδα της αλλαγής, το 2010 μπαίνει με την ελπίδα της πράσινης αλλαγής. Πράσσειν Άλογα δηλαδή. Τεράστια χρέη του ελληνικού δημοσίου, αύξηση του ΦΠΑ, ανεργία και ο 13ος μισθός στα τέλη κυκλοφορίας. Έτσι γιατί δεν φτάνει το 35% φορολόγησης του μέσου Έλληνα στο μπουρδέλο που ζούμε για να κλείσει 100 λακούβες στον παράδρομο της εθνικής οδού ή να παραδώσει επιτέλους ένα νοσοκομείο με το προσωπικό του στο λαό. Κατά τα άλλα, μάτσο οι βιλάρες, τα Καγιέν, οι πισίνες και τα τζακούζι, μάτσο οι οφ-σόρ και οι ελβετόψυχοι (κατά Πανούση).

Σε 24 σχεδόν ώρες χτυπάνε οι καμπάνες του 2010. Τα φώτα στους δρόμους θα σβήσουν, τα δεντράκια θα μαζευτούν ή θα πεταχτούν και η γαλοπούλα θα μας κάτσει στο λαιμό. Ετοιμαστείτε, έρχονται τα ακόμα πιο δύσκολα, το 36ο έτος της μεταπολιτευτικής λιτότητας για εμάς και το 36ο έτος χοντρότητας της έρπουσας μεταπολιτευτικής πλουτοκρατίας. Ένας Αη Γιώργης να αποτελειώσει τον όφι...

Και του χρόνου... με τον Αη Γιώργη στη γνωστή στάση...

Στου χαντάκι

Οι πιο γλαφυρές καθημερινές ιστορίες έχουν να κάνουν με τα κρατικά 'όργανα' που μας περιπαίζουν. Δε νοώ πόσο γλαφυρό μπορεί να θεωρηθεί άλλο ένα συμβάν 'επικοινωνίας' ανάμεσα σε χόμο- μπάτσους και έλληνα πολίτη, με όσα στραβά και υπέρκουλα κουβαλάει ο δεύτερος αλλά εν πάσει περιπτώσει μας περιβάλουν αυτές οι μικρότητες και δυστυχώς μας κάνουν δύσκολη τη ζωή.

Συγγενής μου λοιπόν, μέγας φιλόζωος μέχρι αηδίας κυκλοφορεί κάπου στην Αθήνα με το βεσπάκι του κουβαλώντας τα αποφάγια του χονδροειδέστατου απ'όλες τις απόψεις χριστουγεννιάτικου τραπεζιού για να ταϊσει ως ρομπέν των κυνογατών τα άκακα τετράποδα. Η διαδρομή μικρή, στον κοντινό λόφο και με το κράνος φορεμένο στο χέρι (φάουλ νο1) γιατί-όντως- μεταφέρει μαζί του μια πολύ μεγάλη σακούλα. Αφού λοιπόν έχει με κάποιο τρόπο 'πάρει' μαζί του έναν καθρέπτη αυτοκινήτου (φάουλ νο2) έχει γεμίσει χωρίς να καταλάβει το κράνος του με τα γυάλινα απομεινάρια του. Η τροφή του κατασπαράσσεται απο τα ζωντανά με βουλιμία και ευτυχής που έκανε (για άλλη μια φορά) τη ψυχή του να γαληνέψει, ανεβαίνει στο μοτόρι και ετοιμάζεται να φύγει. Θεωρώντας πια οτι πρέπει να βάλει το κράνος, βλέπει τα γυαλιά και αρνείται να το φορέσει θεωρώντας οτι θα κόπεί.

Για κακή του τύχη στον δρόμο τον σταματά ένα μπλόκο της τροχαίας. Με τεράστια αγένεια και χωρίς να προκαλέσει παρά μόνο με το λάθος του να μη φοράει κράνος, ο επικεφαλής χόμο-μπάτσους, κλασικός χωροφύλακας με κολοκωτροναίϊκη μουστάκα και ξερακιανό παρουσιαστικό, του αναγγέλει στον ενικό οτι θα του πάρει δίπλωμα, άδειες, σώβρακα, 600 ευρώ με ύφος Μπενίτο. Στον όλο μονόλογό του προσθέτει 'ρε' , 'δε ντρέπεσαι', 'ποιός νομίζεις οτι είσαι', 'με τα κωλόσκυλα' και διάφορες άλλες πανσοφίες προερχόμενες απο το μεγάλο ατού του να αγορεύει ως εκπρόσωπος της Αυτυνομίας, του Αυτισμού, του Αυτοκράτορος που θέλει το καλό μας χωρίς να το κάνει με ευγένεια και ήθος για το καλό μας( πέναλτι).

Κακός ο λαός. Δε φοράει κράνος, κλέβει το κράτος και άλλα θυμώδη.

Αλλά πως αλλιώς να είναι καλός οταν ο χόμο-μπάτσους θαρρεί πως η εξουσία πηγάζει απο τη μουστάκα του και το 'ρε';

Πως αλλιώς να κάνει ο λαός όταν ο εφοριακός γαμάϊντερμαν του ζητά πινόκια για να βάλει στο τσεπέτο του;

Πως αλλιώς άλλα πολλά όταν το κράτος αντί να διδάσκει ηθική ηθικολογεί χωρίς να έχει το υπόβαθρο, χωρίς καν να μας παραδειγματίζει με τα 'όργανά' του.

Γι'αυτό και εμείς θα του δείχνουμε τα δικά μας...

Λυπάμαι δε λυπάμαι

Ας είναι Χριστούγεννα και ας είναι γιορτινό το κλίμα.

Δε λυπάμαι τον Κ. Καραμανλή. Φάνηκε λίγος απο την αρχή της διακυβέρνησής του μέχρι και το τέλος. Τον ακολουθούσε απο την αρχή ο εσμός των διψασμένων για χρήμα ετερόκλητων νεοδημοκρατών που θέλησαν να γεμίσουν και πάλι το στόμα τους με το κρατικό χρήμα. Χλιδή στα γραφεία τους, τεράστια τζιπ, διαμονές σε πανάκριβα ξενοδοχεία τη στιγμή που όλοι εμείς δυσκολευόμαστε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια. Κάποιοι ελάλησαν οτι έφταιγε αυτή η ακολουθία των αυλοκόλακων. Εφόσον απο το Σύνταγμα έχεις κυριαρχία στο σύστημα ως πρωθυπουργός, το ξεριζώνεις αν έχεις κοχόνες...

Δε λυπάμαι τον Γ. Παπανδρεου που παρέλαβε, λέει, καμμένη γη. Όλοι οι πρωθυπουργοί στην αρχή της θητείας τους παραλαμβάνουν τη χώρα σε κατάσταση χρεοκοπίας. Ας ενημερωθεί ο κύριος πρωθυπουργός οτι στο διαρχικό σύστημα που επικρατεί απο το 1974, το κόμμα του συντέλεσε σε αυτό το τεράστιο εθνικό χρέος, στον υπέρβαρο δημόσιο τομέα, στο πάρε-δώσε εν κατακλείδι της 'κουτάλας'. Όσοι τον πίστεψαν καλά θα κάνουν να προετοιμαστούν για μια ακόμα 'νέα' πίστη.

Δε λυπάμαι τον Α. Τσίπρα που παλεύει να βρεί τον βηματισμό της Αριστεράς του. Όταν ψάχνει να ιδεολογικοποιήσει την αντίδραση των ανιδεολόγητων-με την έννοια της πολιτικής πράξης- νέων που ζητούν τη σύγκρουση με το σάπιο και καταβαραθρώνεται, οφείλει να επαναπροσδιορίσει την έννοια της 'επανάστασης' των ομοίων του. Ας σκεφτεί ποιοί είναι αυτοί που του έδωσαν τα υψηλότερα ποσοστά,εκεί, στις εύπορες περιοχές των βορείων προαστίων.

Δε λυπάμαι τους δογματισμούς του ΚΚΕ κα του ΛΑΟΣ. Η δεκαετία του '60 πέρασε ανεπιστρεπτί κύριοι. Μιλήστε με τα σημερινά δεδομένα και, αν έχετε να πείτε κάτι, θα το ακούσουμε. Όπως είπε κάποτε και ο πρωθυπουργός της Βρετανίας Τζον Μέιτζορ στους εσωκομματικούς του αντιπάλους: 'Stand up or Shut up'.

Δε λυπάμαι καλέ μου χοντρέ, κοκκινόπνιχτε κοκα-κολάτε Σάντα Κλάους που κάθε χρόνο παίρνεις κιλά απο τους κολασμένους της γής για να τα 'δώσεις' στην πλουτοκρατία της Αγοράς. Τουλάχιστον ο εκ Καισαρείας αδύνατος Άγιος Βασίλειος μοίρασε τα σταφύλια που η οικογένειά του άρπαξε, όχι των άλλων τα τσαμπιά.

Λυπάμαι μόνο τη λαίλαπα εκείνη που κατατρώει το ελλαδικό κράτος απο τη γέννεση του κοινοβουλευτισμού το 1844 και που ως σήμερα δείχνει το ανεπαίσθητο του πολιτικού συστήματος διαχρονικά: το βόλεμα των ημετέρων στις δημόσιες θέσεις. Είτε λέγονται σταζ, είτε λέγονται συμβασιούχοι. Ο δημόσιος τομέας ήταν, είναι και θα είναι το μεγαλύτερο καρκίνωμα.... Πως γίνεται να λυπάσαι τη λαίλαπα; Λυπάμαι τους κακομοίρηδες εκείνους που στήνονται στους δρόμους απέναντι σε αυτούς που τους έστησαν στον τοίχο με τη θέλησή τους. Λυπάμαι το εκλογικό σώμα που δε βρίσκει τον δικό της Μπερλουσκόνι για να αντιληφθεί πόσο χαβαλέδες είναι οι πολιτικοί ανα την υφήλιο...

Λυπάμαι τη μνήμη του Αξαρλιάν που εδώ και τόσα χρόνια για χάρη του δεν κάηκε ούτε ένα μικρό χριστουγεννιάτικο πλαστικό δεντράκι, πεταμένο στα σκουπίδια μετά απο 30 χρόνια χρήσης, για να μας θυμίζει πόσο κολοβό είναι το σύστημα που θρέφουμε.

Χριστουγεννιάτικον

Δεν είχε σκοπό ο υποφαινόμενος να γράψει κάτι σήμερα.

Δύο μικρά σημερινά βιώματα όμως προτρέπουν στην ρήξη με τη σιωπή των  Χριστουγέννων.

Ανέκαθεν η εκκλησιαστική ορθόδοξη μουσική ήταν ένα είδος ηρεμιστικού. Ήταν  και είναι μια όμορφη χαλαρότητα στο πολύβουο της καθημερινότητας, χωρίς να αποτελεί θρησκευτική πράξη για τον γραφών μιας και ούτε στο ζήτημα της πίστης ή όχι μπορεί να απαντήσει. Το πρωινό ξύπνημα στην ΕΤ3 με τους ήχους της χορωδίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου κατά τη Θεία Λειτουργία των Χριστουγέννων ήταν γλυκύτατο, η συνοδεία της δε μέχρι και την ώρα αυτού του 'γκαρίσματος' αποτελεί μια ορθόδοξη ψυχανάλυση...

Ανοίγοντας την Ελευθεροτυπία έπεσα σε ένα άρθρο για την Παγκληρική Κίνηση, μια ομάδα ιερέων που ταυτίζουν ως πρέπει την Εκκλησία με την Μαρξιστική θεωρία. Γνώριζα οτι ήταν δεκάδες και εκατοντάδες οι ιερείς που αντίθετα με τα ανώτατα εκκλησιαστικά στελέχη βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή των αγώνων των Ελλήνων όπως ο συντοπίτης Αθανάσιος Διάκος στην Ελληνική Επανάσταση, αλλά και άλλους από το 1912 και το 1940 μέχρι τον αδελφοκτόνο εμφύλιο. Η ανάγνωση του άρθρου ήρθε και έδεσε με τους ήχους των ψαλμωδών και εμφάνισαν μπροστά μου το χαρμόσυνο μήνυμα των Χριστουγέννων.

Η συνέχεια εδώ

Καλές γιορτές

Καλά Χριστούγεννα...

...και χαρούμενο τριήμερο. Να ξεκουραστούμε όλοι. 
Πατήστε παύση στον player του βλόγκ και απολαύστε ανεύθυνα

Η εθνική μας μοναξιά

Εδώ και περίπου 20 χρόνια η Ελλάς αποτελεί ένα απέραντο εργοτάξιο. Απο την απαρχή των Κοινοτικών Πλαισίων Στήριξης (ΚΠΣ) η πολιτική ηγεσία αποφάσισε,ορθώς, την επένδυση αυτών των χρημάτων στη δημιουργία έργων υποδομής:δρόμων, λιμανιών,αεροδρομίων, σιδηροδρόμων. Ο λόγος προφανής: βρισκόμενοι σε ένα γεωπολιτικό σταυροδρόμι και όντας μη παραγωγική οικονομία, οι υπηρεσίες φαίνονταν ως το μοναδικό μας αποκούμπι. Οπότε και θα έπρεπε να προσελκύσουμε με κάποιο τρόπο τους μεγάλους παίκτες στον τουρισμό, στη ναυτιλία και στις μεταφορές.

Εκεί ξεκινάει και το μεγαλύτερο και πιο μακροχρόνιο σκάνδαλο που συντελέστηκε ποτέ στην Ελλάδα. Όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις κινήθηκαν αστραπιαία στην επάνδρωση των εκάστοτε Υπουργείων που συμμετέχουν στα προγράμματα υποδομών των ΚΠΣ. Αντίθετα με άλλα ζητήματα όπως το κοινωνικό κράτος και η παιδεία, τα εκάστοτε συμμετέχοντα στελέχη 'αναλάμβαναν' να επιταχύνουν τις απορροφήσεις των κοινοτικών κονδυλίων που αφορούσαν σε τέτοια έργα.

Πέρασαν λοιπόν 20 χρόνια και ακόμα δεν καταφέραμε να αποκτήσουμε έναν κεντρικό οδικό άξονα επιπέδου αυτοκινητοδρόμου που να συνδέει Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Το πέταλο του Μαλλιακού ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί ενώ πρόσφατα ο θάνατος του ιταλού αρχιμηχανικού στα Τέμπη μας θύμισε πως αν το κομμάτι εκείνο κλείσει για την κυκλοφορία η χώρα κόβεται στα δύο. Η Εγνατία σχεδόν ολοκληρώθηκε μετά απο 15 σχεδόν χρόνια ενώ η Δυτική Ελλάδα ακόμα δεν έχει αποκτήσει λιμάνια και αυτοκινητοδρόμους που να πληρούν τις προδιαγραφές του δικού μας ελληνικού ονείρου. Η Θεσσαλονίκη ακόμα να αποκτήσει σοβαρές υποδομές αντάξιες πόλης ενός εκατομμυρίου κατοίκων ενώ πέραν του αεροδρομίου των Σπάτων,όλα τα υπόλοιπα δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν της ελπίδας μας για περαιτέρω τουριστική ανάπτυξη. Όλα τα παραπάνω εν χορό δισεκατομμυρίων...

Στην Ελλάδα η κατασκευή ενός χιλιομέτρου αυτοκινητοδρόμου κοστίζει τρείς φορές παραπάνω απ'ότι στην Ιταλία. Το αεροδρόμιο των Σπάτων κόστισε 1,5 φορά περισσότερο απ'ότι το 'αδελφό' του στην Φρανκφούρτη. Το χιλιόμετρο στο μετρό της Αθήνας κοστίζει δύο φορές του αντίστοιχου της Σεούλ. Υπάρχουν δεκάδες άλλα παραδείγματα υπερκοστολόγησης έργων, απο μαρίνες και επενδύσεις ενέργειας μέχρι απλούς αστικούς και επαρχιακούς δρόμους. Σα να μην έφταναν τα άνωθεν, πολλές φορές έργα έμειναν στη μέση ενώ είχαν πληρωθεί απο τους φορολογούμενους (δεύτερη Σήραγγα Αρτεμισίου) , άλλα ξαναδημοπρατήθηκαν και επαναχαράκτηκαν ενώ είχαν ολοκληρωθεί όπως ο αυτοκινητόδρομος Τρίπολης-Κορίνθου και η ανάβαση της λίμνης Υλίκης!

Το εξοργιστικότερο όλων είναι όμως η 'προπληρωμή' των σύγχρονων έργων απο τους πολίτες. Εξοργιστικόκατο αν αναλογιστεί κανείς πώς οι προηγούμενοι κατασκευαστές αποπεράτωσαν υπεροκοστολογημένα έργα, εκτός χρονοδιαγράμματος βέβαια και χωρίς να τους επιβληθούν πρόστιμα, ΧΩΡΙΣ τουλάχιστον να προπληρώσουν οι πολίτες. Έργα αυτοχρηματοδοτούμενα και συγχρηματοδοτούμενα απο το κράτος, όπως ακριβώς και τα εν εξελίξει. Και αν η Ε.Ε. πλέον δεν χρηματοδοτεί έργα υποδομής,είναι απορίας άξιο πώς το ελληνικό κράτος σε τέτοιους χαλεπούς καιρούς θεωρεί οτι οι πολίτες έχουν την ικανότητα να πληρώνουν έργα πέραν των φόρων που τους αναλογούν; Είναι αδιαμφισβήτητο οτι σε οποιαδήποτε τράπεζα και αν αποτανθεί ο κατασκευαστής, θα λάβει την απαραίτητη χρηματοδότηση αφού έτσι κι αλλιώς θα πάρει πίσω με το παραπάνω το προαπαιτούμενο κεφάλαιο μέσω των διοδίων. Ασφαλώς με υπερκέρδη. Υπολογίζεται οτι ενώ η κατασκευή της Ιονίας Οδού, της Ολυμπίας Οδού και  της οδού Τριπόλεως-Καλαμάτας-Σπάρτης θα κοστίσει σε 7 χρόνια 2 δις ευρώ, τα κέρδη σε βάθος 35ετίας θα φτάσουν τα 7 και τα 8 δις! Αφού λοιπόν τα κέρδη θα είναι υπερτριπλάσια, γιατί καλείται ο ταξιδευτής να πληρώσει πριν την κατασκευή τους;

Πέρσι, το αντίτιμο των διοδίων ανα τη χώρα αυξήθηκε απο 35-180% και φέτος απο 52-73%. Αναμένονται νέες αυξήσεις του χρόνου και συνεχείς αυξήσεις την επόμενη πενταετία και ποιός ξέρει τι μας περιμένει μέχρι την παράδοση των έργων αυτά πίσω στο δημόσιο σε 35 χρόνια. Δρόμοι που κατασκευάστηκαν αποκλειστικά με χρηματοδότηση απο το ελληνικό δημόσιο όπως οι Ε.Ο.  Αθηνών-Θήβας και Αθηνών-Ισθμού, παραχωρήθηκαν στις κατασκευάστριες εταιρίες της Ιονίας Οδού και της  Ολυμπίας Οδού αντίστοιχα με σκοπό τη χρηματοδότηση των έργων αυτών. Τραγικό και ευτελές! Δρόμοι εντός Αττικής που εξυπηρετούν κοντά 600.000 μόνιμους κατοίκους που τους χρησιμοποιούν καθημερινά και που καλούνται τώρα να πληρώσουν σχεδόν αποκλειστικά τα παραπάνω έργα χωρίς να ληφθεί καν ιδιαίτερη μέριμνα γι'αυτούς ως ευπαθείς ομάδες!

Όλα τα προαναφερθέντα αποτελούν μια ακόμη τρανή απόδειξη της διαπλοκής κράτους-μεγαλοεργολάβων που λυμαίνονται τον εθνικό πλούτο. Των ευάρεστων όλων των κυβερνήσεων μέχρι τώρα που άλλωστε ποτέ δεν έκρυψαν τις συμπάθειές τους και στα δύο κόμματα... Και πάλι καλούμαστε εμείς οι νεοέλληνες να αποδείξουμε την υπέρμετρη βλακεία που μας διακατέχει απο τις 7 το πρωί μέχρι τις 7 το βράδυ μιας Κυριακής κάθε τέσσερα χρόνια...

Γιάννης Μόραλης 1916-2009

Ευχαριστώ απο καρδιάς...

Και κάτι που θα μας τον θυμίζει καθημερινά,στο Μετρό της Αθήνας και στον Σταθμό Πανεπιστημίου

Καυτή Φασολάδα

Φτάνουμε αισίως το 2010 και τίποτα πέραν της ημερομηνίας δε θυμίζει οτι βρισκόμαστε τόσο μακριά απο το 1991. Ημερομηνία-σταθμός στη σύγχρονη ελληνική ιστορία όταν μετά το Κυπριακό και τα Ελληνοτουρκικά εντάχθηκε ως 'εθνικό ζήτημα' η ονομασία του κράτους της ΦΥΡΟΜ μετά την επίσημη απόσχισή της απο την πρώην Γιουγκοσλαβία. Απο τότε μέχρι τώρα πέρασαν 19 χρόνια κι όμως το πρόβλημα παραμένει άλυτο, όπως άλλωστε και αυτό της Κύπρου αλλά και οι σχέσεις με την εξ'ανατολής γείτονα χώρα.

Όλα τα παραπάνω προσπάθησαν να χαϊδέψουν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις, από αυτήν του Μητσοτάκη μέχρι εσχάτως του ΓΑΠ. Βέβαια ο τελευταίος ασχολήθηκε με τα παραπάνω προβλήματα και ως υπουργός εξωτερικών των κυβερνήσεων Σημίτη αλλά ως πρωθυπουργός μόλις πριν 60 μέρες έδειξε τις προθέσεις του με την πρώτη επίσκεψή του ως τέτοιος στην Τουρκία και την τριμερή στις Πρέσπες όπου και συζήτησε στο περιθώριο των 'πράσινων εμμονών' του με τον Γκρουέφσκι. Παρότι έχουν δρομολογηθεί εκ νέου συζητήσεις μεταξύ Ελλήνων και Σλαβομακεδόνων υπό την αιγίδα του ΟΗΕ τίποτα μέχρι στιγμής δεν έχει προκύψει. Στο ζήτημα της Κύπρου, μετά το Όχι των Ελληνοκυπρίων το 2004 στο σχέδιο Ανάν, ο πρόεδρος Χριστόφιας εδώ και δύο σχεδόν χρόνια συζητά, μάλλον ατέρμονα, με τον Ταλάτ σε απ'ευθείας διαπραγματεύσεις εντός της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Φτάσαμε λοιπόν 20 χρόνια μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού και την αναθεώρηση των ζητημάτων ασφαλείας της Ευρώπης που απο διπολικό σύστημα μας προέκυψαν περιφερειακές προστριβές και ενώ η Ελλάδα έκανε βήματα στον οικονομικό και κοινωνικό τομέα-συζητήσιμα όλα αυτά- δεν έκανε απολύτως κανέναν βήμα για την εξισορρόπηση των διεθνών σχέσεών της. Αποτέλεσμα αυτών των πολιτικών μετατόπισης της ευθύνης οριστικής λύσης στις επόμενες κυβερνήσεις είναι η χώρα να μένει πίσω σε ότι αφορά τη συνολική της ευημερία, τόσο στο αίσθημα ασφάλειας των πολιτών της όσο και στην σπατάλη χρημάτων για αμυντικό υλικό που θα μπορούσε ίσως να βοηθήσει τη χώρα να καταπολεμήσει τα ελλείμματά της.  Πολλές φορές δε η διπλωματική αναβλητικότητα της Ελληνικής Δημοκρατίας και εν συνεπεία η πολιτική της στάση έχει προκαλέσει σοβαρά προβλήματα στην κοινωνική της συνοχή με τελευταία παραδείγματα τις φωνές μακεδονομάχων κληρικών και το ιδιότυπο της παρουσίας λαϊκοδεξιού εθνικιστικού κόμματος, του ΛΑΟΣ, στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας και τη συγκρουσιακή πορεία των παρυφών του με αριστερές και ακροαριστερές ομάδες σε πλατείες και πανεπιστήμια.

Τι ακριβώς είναι αυτό που φοβόμαστε άραγε; Πώς θα βγάλουμε τη φασολάδα απο τη φωτιά ή πως θα τη χύσουμε με μια κλωτσιά καρατέκα που μπορεί να μας κάψει; Τα γεγονότα δείχνουν οτι μαθαίνουμε πολεμικές τέχνες αλλά δεν έχουμε βρεί ακόμα τη στολή για να τραβήξουμε το κλωτσίδι...

Υ.Γ. Καλένδες : Οι πρώτες μέρες των ρωμαϊκών μηνών. Οι ελληνικές καλένδες αφορούσαν την καθυστέρηση της πληρωμής χρεών εξαιτίας της δικαιολογίας μη λειτουργίας των οικονομικών μηχανισμών, τότε, τις πρώτες μέρες του μήνα...

Πατριωτισμός και ελληνικότητα

Εδώ και μερικά χρόνια, απο την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού και το άνοιγμα των συνόρων, η Παγκοσμιοποίηση ή, όπως την ονομάζουν οι ορκισμένοι εχθροί της Νέα Τάξη Πραγμάτων, έχει προκαλέσει μια άνευ προηγουμένου μαζική μετακίνηση πληθυσμών απο τις υπανάπτυκτες ή αναπτυσσόμενες χώρες στη Δύση. Ήδη απο τη δεκαετία του 1950 με την βρετανική νομοθεσία να επιτρέπει την εγκατάσταση υπηκόων του στέμματος που ζούσαν στις Αντίλλες, άρχισαν να δημιουργούνται πολυπολιτισμικές κοινωνίες. Στην Ευρώπη και μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του 1960, τόσο η Γερμανία όσο και η Γαλλία δημιούργησαν ανάλογες προσδοκίες στους κατοίκους της λεκάνης της Μεσογείου. Το μεταναστευτικό ρεύμα όμως γιγαντώθηκε στην αρχή της δεκαετίας του 1990 με τους Ανατολικοευρωπαίους να αναζητούν μαζικά τις τύχες τους στην τότε Ευρωπαϊκή Κοινότητα και αργότερα να αναζητούν το ίδιο αλλόθρησκοι πληθυσμοί απο την Μέση και Εγγύς Ανατολής.

Το τελευταίο ρεύμα το οποίο αποτελούνταν κυρίως απο μουσουλμάνους ήρθε να ταράξει τα νερά στην Ευρώπη μιας και τα πολιτισμικά χαρακτηριστικά των πληθυσμών αυτών ήταν και είναι ιδιαίτερα έντονα και εκ διαμέτρου διαφορετικά απο την επικρατούσα δυτικότροπη κουλτούρα. Ενώ οι πληθυσμοί των αφρικανικής καταγωγής πληθυσμών ήταν χειραγωγήσιμοι και των 'φτωχών' ευρωπαίων πολύ κοντά στις πολιτιστικές βάσεις της Δυτικής Ευρώπης όπου σύντομα αφομοίωσαν πολλά χαρακτηριστικά της, οι μουσουλμάνοι αρνήθηκαν και συνεχίζουν να αρνούνται το 'ευ ζην' των Ευρωπαίων. Διατηρούν την ψυχοσύνθεση του μουσουλμάνου, εν πολλοίς συντηρητική απέναντι σε ζητήματα που άπτονται της θρησκείας και συνολικά επιθυμούν τη διαφοροποίηση των κοινοτήτων τους απο αυτές των χριστιανών. Επιπλέον εγείρουν ζητήματα θρησκευτικής ισονομίας που ως ένα μέτρο δεν αποδέχονται τα σύγχρονα 'ανεξίθρησκα' ευρωπαϊκά κράτη (δημοψήφισμα για τους μιναρέδες στην Ελβετία π.χ.) και συνάμα διακηρύττουν έως και εχθρικές απόψεις για τις χώρες που τους 'φιλοξενούν'.

Τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Ελλάδα αυτές οι συνθήκες έχουν δημιουργήσει συζητήσεις περί εθνικότητας και πατριωτισμού όπως στη Γαλλία όπου ο Σαρκοζί επίσημα πλέον άνοιξε τη διαβούλευση αυτή με τη δημιουργία επιτροπών ανα τη γαλλική επικράτεια. 'Τι είναι Γάλλος;', τι σημαίνει να είσαι Γάλλος το 2009; Στη Βρετανία δε το britishness, η βρετανικότητα είναι συνηθισμένη έκφραση τα τελευταία χρόνια.

Στην Ελλάδα οι ερωτήσεις 'Τι σημαίνει να είσαι Έλληνας;', 'Τι είναι πατριωτισμός;' αποτελούν διαχρονικά σημείο αναφοράς για όλες σχεδόν τις κοινωνικές επιστήμες. Στη μακραίωνη ελληνική ιστορία με τις διακυμάνσεις του γεωγραφικού εύρους της παρουσίας των Ελλήνων και τις εναλλαγές της έννοιας 'Έλληνας' ανά τους αιώνες αποτελεί λογική εκτίμηση οτι η ελληνικότητα είναι ένας ιδιάζων προσδιοριστικός χαρακτηρισμός είτε πρόκειται για φυλετικό, εθνικό ή γλωσσικό προσδιορισμό.

Ειδικά ο Ελληνικός μεσαίωνας, το Βυζάντιο των Δυτικών, η Ρωμανία των κατοίκων της αυτοκρατορίας που ουσιαστικά απέρριψε τον 'Ελληνα' ως ειδωλολατρικό πρότυπο πάντα αποτελούσε σημείο τριβής ανάμεσα στους πατρικίους της Ιστορίας που προσπάθησαν να εντάξουν ή να απορρίψουν τα στοιχεία του Ρωμηού στο σύγχρονο πρότυπο του Έλληνα. Αυτή η ιστορική στιγμή του Ελληνισμού μαζί με τις αποτυχίες του έθνους-κράτους απο την ελληνική επανάσταση μέχρι σήμερα, σε συνδυασμό με τη συστηματική είσοδο μεταναστών στον ελλαδικό χώρο έχουν προκαλέσει μια άνευ προσδιορισμού ένταση στα παραπάνω ερωτήματα, του Έλληνα και του πατριωτισμού. Ειδικά η Νέα Τάξη Πραγμάτων, που με τα νεωτερικά και μετανεωτερικά συνθήματα περί κράτους, εκπαίδευσης, θρησκευτικών συμβόλων και οικονομίας, έχει επισημοποιήσει την αμφισβήτηση του έθνους-κράτους μιας και το διεθνοποιημένο κεφάλαιο επιθυμεί διεθνοποιημένες διακρατικές σχέσεις και εν προκειμένω απαλοιφή των ιστορικών στιγμών τριβής ανάμεσα στους λαούς. Αυτή η αμφισβήτηση, σε συνάφεια με τη μετανάστευση φτηνών εργατικών χεριών, έχει δημιουργήσει και στην Ελλάδα μια δαιμονοποίηση του πατριωτισμού ως υπεράσπιση της επικυρίαρχης αρχαιοελληνικής ιδέας 'Αυτονομία, Αυτάρκεια, Ανεξαρτησία'.

Το παραπάνω μοντέλο των Αρχαίων Ελλήνων αποτέλεσε και το επιστέγασμα του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού που προώθησε το 'δίκαιο των εθνών για ανεξαρτησία' και έχτισε τα έθνη-κράτη όπως τα γνωρίζαμε μέχρι σήμερα. Εθνικά όσο πιο 'καθαρά', πολιτισμικά όσο πιο διαφορετικά και πολιτικά όσο πιο ανεξάρτητα. Βέβαια στην πορεία, η αντιπαλότητα των υπερδυνάμεων δημιούργησε εξαρτήσεις, ειδικά κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, παρόλα ταύτα όμως η ιδέα των τριών Α μαζικοποίησε τους αγώνες ανεξαρτησίας και εκτός Ευρώπης, στις πρώην αποικίες των Δυτικοευρωπαίων. Καί στην Ελλάδα, η εξάρτηση απο τους Αμερικανούς και πρόσφατα απο την  ΕΕ έχει προκαλέσει επιπλέον συμπιέσεις στον πατριωτισμό όπως περιγράφηκε παραπάνω. Σήμερα, περισσότερο απο ποτέ ή λέξη 'πατριώτης' ακούγεται περισσότερο ως εθνικιστής παρά ως πυρήνας υπεράσπισης των τριών Α.

Με τα παραπάνω αποκτά ιδιαίτερη σημασία η σύγχρονη αντίληψη της ελληνικότητας ως μέτρο διαφορετικότητας παρά ως διαφοροποίησης. Δηλαδή, ενώ το έθνος-κράτος επένδυε στην διαφοροποίηση που επέτεινε τον ανταγωνισμό των εθνών, το σύγχρονο διεθνοποιημένο έθνος-κράτος αποτελεί απο μόνο του ένα συνονθύλευμα διαφορετικότητας που επενδύει στην κοινή αντίληψη μεταξύ των εθνών-κρατών. Εδώ όμως κρύβεται και η παγίδα. Η διαφορετικότητα έχει αποδείξει οτι δεν στηρίζεται στη βούληση της πλειοψηφίας αλλά στον σεβασμό της μειοψηφίας ενώ θα έπρεπε να αποτελούν τόσο οι πλειοψηφίες όσο και οι μειοψηφίες δημιουργικές ομάδες όπου στο τέλος τόσο οι μεν όσο και οι δε θα συνέθεταν απο τις αντιθέσεις τους. Άλλωστε το μοντέλο του έθνους-κράτους είναι το πιο επιτυχημένο σύστημα κοινωνικής συνοχής στην Ιστορία, με κοινή γλώσσα, κοινά βιώματα, κοινό θυμικό. Τα τρία Α, η γλώσσα και το θυμικό χτυπιούνται αλύπητα απο την Νέα Τάξη πραγμάτων που αποζητά υποτελείς στο κεφάλαιο παρά χειραφετημένους πολίτες, μέλη κοινωνιών με κοινά γλωσσικά και βιωματικά χαρακτηριστικά.

Αυτοί οι πολίτες είναι οι σύγχρονοι πατριώτες. Αυτή είναι και η σύγχρονη ελληνικότητα: η Αυτονομία, η Αυτάρκεια και η Ανεξαρτησία των Ελλήνων, το εθνικό θυμικού τους, η μακραίωνη πορεία τους που ενέταξε σε αυτούς δεκάδες άλλες αλλόγλωσσες και αλλοθυμικές ομάδες. Έτσι και σήμερα, η ένταξη των μεταναστών στο άρμα μας ως κοινωνοί της Παιδείας μας, της γλώσσας μας, του θυμικού μας είναι το διακύβευμα της ελληνικότητας. Είναι η δημιουργική και γενεσιουργός αιτία της ενδυνάμωσης του ποταμού που λέγεται ελληνικός πολιτισμός. Συνάμα όμως τόσο η προστασία του θυμικού των μεταναστών και η ένταξή του στο δικό μας, όσο και η σύμπλευση της κουλτούρας τους με την ελληνική θα πρέπει να διαφυλαχτεί ως κόρη οφθαλμού αν θέλουμε η σύγχρονη κοινωνία μας να πορευτεί ενωμένη στον νέο κόσμο που κυοφορείται. Και ναι, πρέπει να προστατευθεί αυτή η σύνθεση. Όλα τα παραπάνω μαζί είναι ο πατριωτισμός μας...

Ασυλο-σία

Η έννοια του ασύλου στη νέα ελληνική περιγράφεται ως χώρος ιερός που δεν μπορεί να παραβιαστεί ή χώρος που επιδέχεται κάποιας προστασίας απο την πολιτεία. Συγχρόνως, άσυλο στην κοινωνία σημαίνει επίσης και ατιμωρησία αυτών που θεωρούν δικαίωμά τους να επιβάλουν πράξεις με τη βία.

Όχι, ο γραφών δεν αναφέρεται στο πανεπιστημιακό άσυλο μόνο. Το άσυλο στην νεοελληνική κοινωνία είναι η ψευδαίσθηση οτι όποιος δικαιωματικά αντιδρά, δεν υποχρεώνεται να πληρώσει νομικά η ακόμα ακόμα και ηθικά την αντίδρασή του. Γράφω 'δικαιωματικά' γιατί όλοι μας έχουμε το δικαίωμα να έχουμε λόγο σε οτιδήποτε μας αφορά. Βέβαια, η σύγχρονη ελλαδική κοινωνία έχει ανεβάσει τον πήχη των δικαιωμάτων πολύ ψηλότερα απο αυτόν των υποχρεώσεων. Η κοινωνική δημοκρατική μας ζωή έχει ΚΑΙ υποχρεώσεις. Κύρια υποχρέωση είναι και ο σεβασμός του ιδιαίτερου, του διαφορετικού, του ΛΟΓΟΥ εν γένει που πηγάζει απο τα καταραμένα δικαιώματα που κατά το δωκούν μόνο παραχωρούν κάποιοι. Κοντολογίς, δεν είναι δικαίωμα μόνο να εκφέρεις τη γνώμη σου αλλά και να αποδέχεσαι τη γνώμη του άλλου ως έκφραση δικαιώματος, ασχέτως αν διαφωνείς.

Η αιτία των παραπάνω είναι και η χθεσινή φασιστική επιβολή της σιωπής στη συνέντευξη του Ντέμη Νικολαϊδη στο συνδρομητικό κανάλι απο κάποιους θερμόαιμους οπαδούς που αποφάσισαν ως όχλος οτι δεν επιτρέπεται οι αντιρρησίες ή οι εχθροί να ομιλούν. Είναι η συνέχεια άλλων τέτοιων φασιστικών επιδρομών θερμοκέφαλων με υπερμεγέθη (κατά του ίδιους) ορθότητα- και πέος κατά Φρόιντ- όπου ο λόγος των άλλων είναι παρασιτικός και επ' ουδενί δεν πρέπει να εκφράζεται. Δεν ξεχνιέται η εισβολή ακροδεξιών και ακροαριστερών ομάδων σε συμπόσια ή ομιλίες σε ακαδημαϊκές αίθουσες ή η χρήση βίας απέναντι σε ανθρώπους που διαφωνούν ανοικτά. Δεν ξεχνιέται η φίμωση των φοιτητών και σπουδαστών απο τέτοιες ομάδες που ετσιθελικά κλείνουν ΑΕΙ και ΤΕΙ. Δεν ξεχνιέται η επιβολή του εσμού των χαβαλέδων που δεν θέλουν σχολεία ανοικτά επειδή κουράστηκαν απο το πολύ (λίγο) διάβασμα. Δεν ξεχνιέται η ανελέητη υφαρπαγή του δικαιώματός μας να κινούμαστε ελεύθερα στην πόλη μας απο απεργούς, διαμαρτυρόμενους, επαγγελματίες συνδικαλιστές που έχουν το δικαίωμα να κλείνουν δρόμους αλλά όχι την υποχρέωση να αυτοπεριορίζονται για το κοινό καλό.

Κανείς ποτέ δεν πλήρωσε για όλα αυτά. Μόνο αυτή η σιωπηλή πλειοψηφία που πάντα πλήρωνε φόρους και χρέη και λάμβανε απαιδευσιά, πολιτικό φασισμό, υπερκοστολογημένα και κακότεχνα έργα, διεφθαρμένη γραφειοκρατία. Και το χείριστο είναι οτι αυτά τα φασιστοειδή που δεν πληρώνουν γίνονται κυβερνήτες απο την ίδια πλειοψηφία.

Αηδία... Πλειοψηφική αηδία... Αξίζουμε οτι συμβαίνει στον τόπο μας...

Το αγκάθι των οικονομικών

Τον τελευταίο χρόνο τα ΜΜΕ συνεχώς αναμασούν την ίδια ακριβώς φράση: εκτροχιασμός των δημοσιονομικών. Τα ίδια μέσα αναμοχλεύουν κατά καιρούς ιστορικά στοιχεία περί των δημοσιονομικών της χώρας με τον τηλεθεατή να αναλογίζεται αν ποτέ σε αυτόν τον τόπο η διαχείριση των οικονομικών ήταν πλεονασματική. Όταν μάλιστα 'η χώρα δέχεται επίθεση', οι κατά το σύνηθες παραταξιακοί δημοσιογράφοι όλως τυχαίως σηκώνουν πατριωτικό μπαϊράκι ενάντια στην κακή Δύση που τολμάει να κατατάσσει την Ελλάδα στους οικονομικά αφερέγγυους παίκτες.

Σπρέντ κρατικών ομολόγων, δημοσιονομικό έλλειμμα 12%, δημόσιο χρέος 130%, κρατική σπατάλη, κουμπάροι, νταβατζήδες, πολυτελή γραφεία υπουργών, κρατικά αυτοκίνητα πολυτελείας, Βατοπέδι, Ζήμενς. Τι είμαστε τελικά; Φερέγγυοι ή κουτοπόνηροι; Έχουμε προβλήματα στα οικονομικά μεγέθη ή οι πιστωτές μας θέλουν να μας πτωχεύσουν και εμείς, ως γνήσιοι τριακόσιοι του Λεωνίδος, πρέπει να τους πετάξουμε στα βράχια;

Η αλήθεια είναι οτι όλες οι κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης απέτυχαν να οικοδομήσουν στέρεες βάσεις στην οικονομία. Κάποιες έκαναν σοσιαλιστικά πειράματα, κάποιες άλλες ξεπούλησαν και κάποιες άλλες απλά δεν έκαναν τίποτα. Αλήθεια είναι επίσης οτι για πολλά χρόνια τα χρήματα της Ευρώπης αποτελούσαν την μοναδική όαση ανάπτυξης μιας και το κράτος αναλωνόταν στη δημιουργία κομματικών στρατών για την εξυπηρέτηση της μανίας τους για εξουσία. Ξεχνάμε όμως οτι ένα μεγάλο μέρος των χρημάτων αυτών ήταν δικά μας πριν μας τα ξαναδώσει πίσω η Ε.Ε. . H Κοινότητα ανακυκλώνει τα χρήματα των εισφορών των κρατών μελών, δίνοντας βαρύτητα στα ασθενέστερα μέλη. Και γράφω 'δικά μας' γιατί οι ενέσεις κοινοτικού χρήματος γίνονταν μόνο εφόσον το κράτος μέλος παρουσίαζε προγράμματα επένδυσής των. Χάνοντας λοιπόν τόσα κονδύλια γιατί δεν ακολουθούσαμε διαδικασίες απορρόφησής των, φτάσαμε εν έτη 2009 να έχουμε πάρει πίσω σχεδόν όσα δίναμε κάθε χρόνο για να είμαστε στο κλαμπ. Με λίγα λόγια είμαστε τόσο ανίκανοι να προγραμματίσουμε τον προϋπολογισμό μας που ένα μέρος του το δίνουμε σε ξένο, αυτός μας λέει οτι θα μας δώσει τα διπλά εφόσον του πούμε που θα τα ξοδέψουμε και εμείς δεν θέλουμε ή δεν μπορούμε γιατί σπέρνουμε κουκιά!

Μήπως τελικά έχει δίκιο η Δύση; Μήπως εν γέννει ποτέ δεν μπορέσαμε να αποδείξουμε οτι μπορούμε να διαχειριστούμε τα οικονομικά μας με σχέδιο, υπομονή και κυρίως διάθεση προσφοράς στις επόμενες γενιές;

Μήπως χρειαζόμαστε όσο ποτέ άλλοτε έναν Εφιάλτη;

Η μουτζούρα της βίας

Οι συνεχείς βιαιότητες που παρακολουθούμε τα τελευταία χρόνια μόνο απαρατήρητες δεν μπορούν να περάσουν. Την ίδια ώρα που μιλάμε για το θέσφατο της δημοκρατίας,στους δρόμους και στα γήπεδα γινόμαστε μάρτυρες ενός προεξάρχοντος φασισμού. Η βία είναι η φασιστική επιβολή της γνώμης της πλειοψηφίας ή της μειοψηφίας που έχει ως άμεσο αποτέλεσμα την νέφωση της αλήθειας και τη δημιουργία εκατοντάδων ψεμάτων για τη ζωή μας. Η επικάλυψη των προβλημάτων μας ως κοινωνία από πράξεις ολοκληρωτισμού που το μόνο που πετυχαίνουν είναι βήματα πίσω στην ανάληψη σημαντικών αποφάσεων για την εδραίωση της δημοκρατικότητας της λήψης των.

Οι εικόνες του σαββατοκύριακου αποδείχνουν το έλλειμμα της δημοκρατίας μας. Της αστικής δημοκρατίας μας που το μόνο βήμα που έχει κάνει τα τελευταία χρόνια είναι η επιβολή μιας ιδιάζουσας δημοκρατίας στις βάσεις του διπόλου. Οι εκλογές των επικεφαλής των δύο κυβερνητικών κομμάτων απο τις βάσεις των είναι μια καλή αρχή. Αργοπορημένη μεν αλλά τουλάχιστον πραγματική. Φτάνει όμως να αμβλύνει τις αντιθέσεις μιας κοινωνίας που κινείται πιο γρήγορα απ' ότι τα κόμματα; Μήπως η βία είναι αυτή η έλλειψη δημοκρατικότητας και ασυμμετοχικής δημοκρατίας που βρίσκει διέξοδο σε πράξεις βαρβαρότητας. Πως άλλωστε να αντιληφθείς το μίσος που διέπει ένστολους και κρανοκουκουλοφόρους αν δεν είναι η φασιστική συμπεριφορά εκατέρωθεν; Οι μεν πρώτοι ως 'επιβολείς της τάξεως' ενός κατ'εξοχήν διεφθαρμένου και αντιδημοκρατικού συστήματος, οι δε δεύτεροι ως 'εκ της κοινωνίας' ορμώμενοι με παντιέρα την ελευθερία του λόγου που συστηματικά ποδηγετούν σε πανεπιστημιακές αίθουσες και εκδηλώσεις που τους αντιστρατεύονται.

Στη μέση όλου αυτού του κύκλου που ξεφεύγει και δεν ολοκληρώνεται στο σχήμα του παρά γίνεται μουτζούρα είναι οι πολίτες που θέλουν περισσότερη δημοκρατία, άμεσα και χωρίς υποσημειώσεις. Που θέλουν να συμμετέχουν στη λήψη των αποφάσεων είτε αυτές αφορούν στη γειτονιά τους, είτε στην πόλη και το χωριό τους, είτε στην επικράτεια ολάκερη. Το σύνθημα είναι ένα: περισσότερη δημοκρατία τώρα. Λιγότερη αστυνομοκρατία, λιγότερο κουκούλωμα, περισσότερη δικαιοσύνη. Όσοι περισσότεροι βρεθούμε στην λήψη αποφάσεων, τόσο λιγότερο θα έχουν δικαίωμα οι εχθροί της δημοκρατίας να αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες προάσπισης της γνώμης μας. Γιατί εν τέλει εμείς θα την έχουμε δημοκρατικά εκφέρει και όχι επιβάλει...

Αντι πορείας διαμαρτυρίας...

...διαμαρτυρία απο τον καναπέ. Για την δολοφονία του μικρού Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, τον 'ήρωα' κατά λάθος,το λάβαρο μιας ξεφτισμένης αντίδρασης σε οτιδήποτε κρατικίστικο, ελιτίστικο και καπιταλιστικό.

Την προτιμώ. Την επιδιώκω αφού το λάβαρο αυτό ράφτηκε και κόπηκε στα μέτρα μιας πολιτικής ομάδας αντί να αποτελεί το άσβηστο κερί που θα έπρεπε να σημάνει την απαρχή της πτώσης της κρατικής τρομοκρατίας, της νοοτροπίας εκείνης που έχει γίνει πετσί των κρατικοδίαιτων υπαλλήλων, ένστολων και μη, του ετσιγουσταρισμού των 'αρχόντων' που εμείς οι ίδιοι χρηματοδοτούμε για να έχουμε οφέλη για ΟΛΟΥΣ.

Είμαστε λίγοι όμως. Πολλοί έγιναν οι τιμητές των απανταχού καιροσκόπων...

Το δίπολο στην ελληνική πολιτική

Πέρασαν κιόλας 60 ημέρες απο την ευρεία νίκη ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του Νοέμβρη. Εμείς, ο λαός, αναδείξαμε στην εξουσία για άλλη μια φορά το μη χείρον για να επιβεβαιωθεί ξανά η μνήμη χρυσόψαρου που μας διακατέχει χρόνια τώρα. Χρυσόψαρα γιατί και πάλι οι κύριοι που έφυγαν το 2004, που καταψηφίστηκαν ξανά το 2007 με τον ίδιο αρχηγό, κέρδισαν με τέτοια διαφορά αυτούς που είχαν χάσει το 1993, το 1996 και το 2000. Μεσσιανισμός;


Γιατί όμως δεν αλλάζει κάτι παρά μόνο κάποια πρόσωπα στις χαμηλές βαθμίδες των δύο κομμάτων εξουσίας; Γιατί οι άρχοντες-πρωθυπουργοί στην τελευταία ήττα τους ήταν υπουργικά στελέχη, άρα και συνυπεύθυνοι της ήττας των προηγούμενων αρχόντων-πρωθυπουργών; Μήπως δύσκολα μπορεί να αλλάξει κάτι;


Φαίνεται πως δεν μπορεί άμεσα. Γιατί παρότι το δίπολο είναι ξεφτισμένο και βεβαρυμένο με τόσα σκάνδαλα, δεν υπάρχει εναλλακτικός πολιτικός φορέας να ανταπεξέλθει στις ανάγκες των πολιτών.


Το ΚΚΕ παραμένει δυσκοίλιο καταγγέλλοντας όλες τις πολιτικές, ακόμα και τις αναγκαίες, που εκφράζει το δίπολο, προτείνοντας τη γνωστή σοσιαλιστική καραμέλα με τις εθνικοποιήσεις και τις επιτάξεις των μέσων παραγωγής. Δηλαδή τρομοκρατεί την ευρεία κοινωνία του 80% που δεν βρίσκεται στα άκρα, το ίδιο 80% που ήταν παρών πριν 20 χρόνια στην πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού. Πως είναι δυνατόν μετά από τόσο μικρή περίοδο να σκέπτεται 'κομμουνιστικές' πολιτικές.


Ο ΣΥΝ κάνει οτι περνάει απο το χέρι του να μην είναι φερέγγυος. Παρότι ο κ. Τσίπρας έφτασε στο 17-20% πριν δύο χρόνια, μόλις έπρεπε να δείξει τι σκοπούς έχει πήρε το μέρος των εξεγερθέντων του Δεκέμβρη, καλώς ή κακώς. Κακώς για τους περισσότερους που δεν βλέπουν τις βίαιες αλλαγές με καλό μάτι, ούτε καν τις ριζοσπαστικές. Συνάμα, ενώ προσπαθεί να εκφράσει την κοινή λογική, εξυφαίνει μια 'δημοκρατικότητα' μέσα στις τάξεις του που μάλλον μοιάζει με καταναγκαστική συμβίωση.


Ο ΛΑΟΣ, ως 'Ορθόδοξος' τρομάζει για την ανορθοδοξία του. Πλέκει λαϊκοδεξιά κουστούμια όταν ο έταιρος ένοικος της πολυκατοικίας κινείται στη μέση, ακροδεξιά όταν κινείται δεξιά. Λαϊκίστικα περιχαρακώνει ένα ποσοστό μόνο και μόνο για να συνεχίζει να υπάρχει ως προσωποκεντρικό κόμμα ετερογενούς λαϊκοδεξιάς ιδεολογίας με ψήγματα πολιτικά ορθού αριστερισμού! Ναι ναι, αριστερισμού, λαϊκής επικυριαρχίας, στήριξης των λαϊκών στρωμάτων και τόσα ακόμα όσα μας διαπότισε η ιδεολογική πορεία της Ελλάδας απο το 1974 και μετά και που παρέμεινε ευχολόγιο της άρχουσας τάξης.


Για τους Οικολόγους; Μονοθεματικό κόμμα με περίεργες απόψεις για τα εθνικά θέματα. Κόμμα πρασινάδας λές και τα πεύκα θα γεννήσουν ευρώ... Λες και τα δάση θα δημιουργήσουν θέσεις εργασίας. Όταν χρειάστηκε να δείξουν τη μαζικοποίησή τους στην κοινωνία κατά τη διάρκεια των πυρκαϊών της Αττικής αυτοί έκαναν συσκέψεις παπαρολογώντας για το τι πρέπει να γίνει μετά. Ακτιβισμός για τα ανθρώπινα δικαιώματα και την οικολογία μπορεί να θεωρηθεί μια ανακοίνωση; Εν κατακλείδι, μπορεί ένας υποχόνδριος να διοικήσει νοσοκομείο;


Μετά τι; Ποιός; Κανείς μα κανείς. Τα ΜΜΕ συντηρούν την δυαρχία και κατ'επέκταση την πενταρχία ή εξαρχία του συστήματος και συνεχως παρουσιάζουν τις ευλογίες τους σε συγκεκριμένα πρόσωπα του δίπολου. Οι πολίτες φαίνεται να συνεχίζουν να αποζητούν το ελληνικό όνειρο της θέσης στο δημόσιο. Υπάρχει λύση στο μαρασμό της ελληνικής κοινωνίας;


Λύση δεν υπάρχει. Οι έλληνες θέλουν αλλά ούτως ή αλλιώς δεν μπορούν. Δεν υπάρχει καμία πολιτική ομάδα που να μπορεί να τους πάρει απο το χέρι και να τους οδηγήσει στην ευημερία, την πραγματική ευημερία. Δεν υπάρχει καν πυρήνας πολιτών που να μπορεί να δημιουργήσει έστω μια τέτοια πολιτική ορθότητα.
Δε θέλουν τέτοια πανεπιστήμια, με κομματόσκυλα και ιντελετζέντσια αλλά ψηφίζουν την πενταρχία.
Δε θέλουν να δίνουν φακελάκια και να πληρώνουν τα κέρατά τους αλλά πληρώνουν έστω και δύο ευρώ για να ψηφίσουν Παπανδρέου και Σαμάρα, ανθρώπους του πολιτικού συστήματος με συμμετοχή στις κυβερνήσεις που δεν θέλησαν ποτέ να αγγίξουν τις τσέπες των γιατρών παρά όλων των άλλων.
Δε θέλουν γραφειοκράτες και εφοριακούς-ληστές αλλά το όνειρό τους είναι να γίνουν ένας απο αυτούς.
Δεν θέλουν να πληρώνουν φόρους αλλά απαιτούν αμερικάνικους δρόμους, τουρκικά διόδια, φινλανδικά σχολεία και γερμανικά αυτοκίνητα.


Έχουμε τελικά τους πολιτικούς που μας αξίζουν. Γιατί αν η ηθική διδάσκεται τότε το νόμιμον είναι και ηθικόν...

Δεκεμβριανά Τείχη

Πριν 55 χρόνια την 4η Δεκεμβρίου είχαμε την πρώτη πράξη του ελληνικού εμφυλίου. Χωροφύλακες πάνω στην ταράτσα της Μεγάλης Βρετάνιας άρχισαν να πυροβολούν το πλήθος που ήταν συγκεντρωμένο στην Πλατεία Συντάγματος. Οπαδοί του ΕΑΜ με το στρατιωτικό του σκέλος ΕΛΑΣ αντεπιτέθηκαν λίγες ώρες αργότερα καταλαμβάνοντας σταθμούς της χωροφυλακής. Η ελληνική κυβέρνηση, χωρίς λαϊκή νομιμοποίηση καθώς εκλογές είχαν να γίνουν απο το '36, ζήτησε τη βοήθεια των Βρετανών. Ο Τσώρτσιλ ανέλαβε προσωπικά την ευθύνη επιβολής της τάξης στην Αθήνα. Η πρώτη του διαταγή προς τους άγγλους επιτελείς ήταν αφοπλιστική: 'Συμπεριφερθείτε σαν να βρίσκεστε σε κατεχόμενη πόλη'

Την 4η Δεκεμβρίου του 2009, δύο μέρες πριν την 'επέτειο' της εν ψυχρώ δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου η Αθήνα καθόλου δε μοιάζει με κατεχόμενη πόλη. Ή μήπως μοιάζει; Φωτεινή και στολισμένη, κακεντρεχής και βρώμικη γιατί μέσα στους δρόμους της ετοιμάζονται να αναμετρηθούν οι αστυνομικοί των ΜΑΤ με τις ομάδες εκείνες που αυτοπροσδιορίζονται ως αντιεξουσιαστές. Για να δούμε ξανά άλλο ένα επεισόδιο βίας, ρεβανσισμού ανάμεσα στις δύο πλευρές. Και ίσως να ξεχάσαμε κάποιοι οτι ο πιτσιρικάς είναι νεκρός απο τη σφαίρα ενός αστυνομικού με ψυχολογικά και οικογενειακά προβλήματα που μέχρι τότε 'υπηρετούσε' στο χειρότερο τμήμα της ελληνικής επικράτειας.

Δεν ξέρω αν ήθελε να γίνει 'ήρωας'. Ίσως ναι, ίσως όχι. Ήρωες είναι αυτοί που πληρώνουν μια ιδέα ακόμα και με τη ζωή τους. Αν το 2009 γίνεσαι ήρωας επειδή περπατάς στα Εξάρχεια τότε μάλλον πρέπει η λέξη να επαναπροσδιοριστεί: ήρωας είναι αυτός που πληρώνει με τη ζωή του έναν πόλεμο που ψάχνει ιδέες...