Λυπάμαι δε λυπάμαι

Ας είναι Χριστούγεννα και ας είναι γιορτινό το κλίμα.

Δε λυπάμαι τον Κ. Καραμανλή. Φάνηκε λίγος απο την αρχή της διακυβέρνησής του μέχρι και το τέλος. Τον ακολουθούσε απο την αρχή ο εσμός των διψασμένων για χρήμα ετερόκλητων νεοδημοκρατών που θέλησαν να γεμίσουν και πάλι το στόμα τους με το κρατικό χρήμα. Χλιδή στα γραφεία τους, τεράστια τζιπ, διαμονές σε πανάκριβα ξενοδοχεία τη στιγμή που όλοι εμείς δυσκολευόμαστε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια. Κάποιοι ελάλησαν οτι έφταιγε αυτή η ακολουθία των αυλοκόλακων. Εφόσον απο το Σύνταγμα έχεις κυριαρχία στο σύστημα ως πρωθυπουργός, το ξεριζώνεις αν έχεις κοχόνες...

Δε λυπάμαι τον Γ. Παπανδρεου που παρέλαβε, λέει, καμμένη γη. Όλοι οι πρωθυπουργοί στην αρχή της θητείας τους παραλαμβάνουν τη χώρα σε κατάσταση χρεοκοπίας. Ας ενημερωθεί ο κύριος πρωθυπουργός οτι στο διαρχικό σύστημα που επικρατεί απο το 1974, το κόμμα του συντέλεσε σε αυτό το τεράστιο εθνικό χρέος, στον υπέρβαρο δημόσιο τομέα, στο πάρε-δώσε εν κατακλείδι της 'κουτάλας'. Όσοι τον πίστεψαν καλά θα κάνουν να προετοιμαστούν για μια ακόμα 'νέα' πίστη.

Δε λυπάμαι τον Α. Τσίπρα που παλεύει να βρεί τον βηματισμό της Αριστεράς του. Όταν ψάχνει να ιδεολογικοποιήσει την αντίδραση των ανιδεολόγητων-με την έννοια της πολιτικής πράξης- νέων που ζητούν τη σύγκρουση με το σάπιο και καταβαραθρώνεται, οφείλει να επαναπροσδιορίσει την έννοια της 'επανάστασης' των ομοίων του. Ας σκεφτεί ποιοί είναι αυτοί που του έδωσαν τα υψηλότερα ποσοστά,εκεί, στις εύπορες περιοχές των βορείων προαστίων.

Δε λυπάμαι τους δογματισμούς του ΚΚΕ κα του ΛΑΟΣ. Η δεκαετία του '60 πέρασε ανεπιστρεπτί κύριοι. Μιλήστε με τα σημερινά δεδομένα και, αν έχετε να πείτε κάτι, θα το ακούσουμε. Όπως είπε κάποτε και ο πρωθυπουργός της Βρετανίας Τζον Μέιτζορ στους εσωκομματικούς του αντιπάλους: 'Stand up or Shut up'.

Δε λυπάμαι καλέ μου χοντρέ, κοκκινόπνιχτε κοκα-κολάτε Σάντα Κλάους που κάθε χρόνο παίρνεις κιλά απο τους κολασμένους της γής για να τα 'δώσεις' στην πλουτοκρατία της Αγοράς. Τουλάχιστον ο εκ Καισαρείας αδύνατος Άγιος Βασίλειος μοίρασε τα σταφύλια που η οικογένειά του άρπαξε, όχι των άλλων τα τσαμπιά.

Λυπάμαι μόνο τη λαίλαπα εκείνη που κατατρώει το ελλαδικό κράτος απο τη γέννεση του κοινοβουλευτισμού το 1844 και που ως σήμερα δείχνει το ανεπαίσθητο του πολιτικού συστήματος διαχρονικά: το βόλεμα των ημετέρων στις δημόσιες θέσεις. Είτε λέγονται σταζ, είτε λέγονται συμβασιούχοι. Ο δημόσιος τομέας ήταν, είναι και θα είναι το μεγαλύτερο καρκίνωμα.... Πως γίνεται να λυπάσαι τη λαίλαπα; Λυπάμαι τους κακομοίρηδες εκείνους που στήνονται στους δρόμους απέναντι σε αυτούς που τους έστησαν στον τοίχο με τη θέλησή τους. Λυπάμαι το εκλογικό σώμα που δε βρίσκει τον δικό της Μπερλουσκόνι για να αντιληφθεί πόσο χαβαλέδες είναι οι πολιτικοί ανα την υφήλιο...

Λυπάμαι τη μνήμη του Αξαρλιάν που εδώ και τόσα χρόνια για χάρη του δεν κάηκε ούτε ένα μικρό χριστουγεννιάτικο πλαστικό δεντράκι, πεταμένο στα σκουπίδια μετά απο 30 χρόνια χρήσης, για να μας θυμίζει πόσο κολοβό είναι το σύστημα που θρέφουμε.