Δεν είχε σκοπό ο υποφαινόμενος να γράψει κάτι σήμερα.
Δύο μικρά σημερινά βιώματα όμως προτρέπουν στην ρήξη με τη σιωπή των Χριστουγέννων.
Ανέκαθεν η εκκλησιαστική ορθόδοξη μουσική ήταν ένα είδος ηρεμιστικού. Ήταν και είναι μια όμορφη χαλαρότητα στο πολύβουο της καθημερινότητας, χωρίς να αποτελεί θρησκευτική πράξη για τον γραφών μιας και ούτε στο ζήτημα της πίστης ή όχι μπορεί να απαντήσει. Το πρωινό ξύπνημα στην ΕΤ3 με τους ήχους της χορωδίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου κατά τη Θεία Λειτουργία των Χριστουγέννων ήταν γλυκύτατο, η συνοδεία της δε μέχρι και την ώρα αυτού του 'γκαρίσματος' αποτελεί μια ορθόδοξη ψυχανάλυση...
Ανοίγοντας την Ελευθεροτυπία έπεσα σε ένα άρθρο για την Παγκληρική Κίνηση, μια ομάδα ιερέων που ταυτίζουν ως πρέπει την Εκκλησία με την Μαρξιστική θεωρία. Γνώριζα οτι ήταν δεκάδες και εκατοντάδες οι ιερείς που αντίθετα με τα ανώτατα εκκλησιαστικά στελέχη βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή των αγώνων των Ελλήνων όπως ο συντοπίτης Αθανάσιος Διάκος στην Ελληνική Επανάσταση, αλλά και άλλους από το 1912 και το 1940 μέχρι τον αδελφοκτόνο εμφύλιο. Η ανάγνωση του άρθρου ήρθε και έδεσε με τους ήχους των ψαλμωδών και εμφάνισαν μπροστά μου το χαρμόσυνο μήνυμα των Χριστουγέννων.
Η συνέχεια εδώ
Καλές γιορτές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου