Το αγκάθι των οικονομικών

Τον τελευταίο χρόνο τα ΜΜΕ συνεχώς αναμασούν την ίδια ακριβώς φράση: εκτροχιασμός των δημοσιονομικών. Τα ίδια μέσα αναμοχλεύουν κατά καιρούς ιστορικά στοιχεία περί των δημοσιονομικών της χώρας με τον τηλεθεατή να αναλογίζεται αν ποτέ σε αυτόν τον τόπο η διαχείριση των οικονομικών ήταν πλεονασματική. Όταν μάλιστα 'η χώρα δέχεται επίθεση', οι κατά το σύνηθες παραταξιακοί δημοσιογράφοι όλως τυχαίως σηκώνουν πατριωτικό μπαϊράκι ενάντια στην κακή Δύση που τολμάει να κατατάσσει την Ελλάδα στους οικονομικά αφερέγγυους παίκτες.

Σπρέντ κρατικών ομολόγων, δημοσιονομικό έλλειμμα 12%, δημόσιο χρέος 130%, κρατική σπατάλη, κουμπάροι, νταβατζήδες, πολυτελή γραφεία υπουργών, κρατικά αυτοκίνητα πολυτελείας, Βατοπέδι, Ζήμενς. Τι είμαστε τελικά; Φερέγγυοι ή κουτοπόνηροι; Έχουμε προβλήματα στα οικονομικά μεγέθη ή οι πιστωτές μας θέλουν να μας πτωχεύσουν και εμείς, ως γνήσιοι τριακόσιοι του Λεωνίδος, πρέπει να τους πετάξουμε στα βράχια;

Η αλήθεια είναι οτι όλες οι κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης απέτυχαν να οικοδομήσουν στέρεες βάσεις στην οικονομία. Κάποιες έκαναν σοσιαλιστικά πειράματα, κάποιες άλλες ξεπούλησαν και κάποιες άλλες απλά δεν έκαναν τίποτα. Αλήθεια είναι επίσης οτι για πολλά χρόνια τα χρήματα της Ευρώπης αποτελούσαν την μοναδική όαση ανάπτυξης μιας και το κράτος αναλωνόταν στη δημιουργία κομματικών στρατών για την εξυπηρέτηση της μανίας τους για εξουσία. Ξεχνάμε όμως οτι ένα μεγάλο μέρος των χρημάτων αυτών ήταν δικά μας πριν μας τα ξαναδώσει πίσω η Ε.Ε. . H Κοινότητα ανακυκλώνει τα χρήματα των εισφορών των κρατών μελών, δίνοντας βαρύτητα στα ασθενέστερα μέλη. Και γράφω 'δικά μας' γιατί οι ενέσεις κοινοτικού χρήματος γίνονταν μόνο εφόσον το κράτος μέλος παρουσίαζε προγράμματα επένδυσής των. Χάνοντας λοιπόν τόσα κονδύλια γιατί δεν ακολουθούσαμε διαδικασίες απορρόφησής των, φτάσαμε εν έτη 2009 να έχουμε πάρει πίσω σχεδόν όσα δίναμε κάθε χρόνο για να είμαστε στο κλαμπ. Με λίγα λόγια είμαστε τόσο ανίκανοι να προγραμματίσουμε τον προϋπολογισμό μας που ένα μέρος του το δίνουμε σε ξένο, αυτός μας λέει οτι θα μας δώσει τα διπλά εφόσον του πούμε που θα τα ξοδέψουμε και εμείς δεν θέλουμε ή δεν μπορούμε γιατί σπέρνουμε κουκιά!

Μήπως τελικά έχει δίκιο η Δύση; Μήπως εν γέννει ποτέ δεν μπορέσαμε να αποδείξουμε οτι μπορούμε να διαχειριστούμε τα οικονομικά μας με σχέδιο, υπομονή και κυρίως διάθεση προσφοράς στις επόμενες γενιές;

Μήπως χρειαζόμαστε όσο ποτέ άλλοτε έναν Εφιάλτη;